[…] Πῶς θὰ
προσευχηθεῖς λοιπόν, τοκογλύφε; Μὲ τὶ συνείδηση θὰ ζητήσεις ἀπὸ τὸν Θεὸ κάποια
εὐεργεσία, σὺ ποὺ ἔμαθες ὅλο νὰ παίρνεις καὶ ποτὲ νὰ μὴ δίνεις; Ὴ μήπως σοῦ
διαφεύγει ὅτι ἡ προσευχή σου ἀποτελεῖ ὑπόμνηση τῆς δικῆς σου ἀπανθρωπιᾶς; Ποιὰ
συγχώρηση ἔδωσες καὶ ζητᾶς συγγνώμη; Ποιὸν ἐλέησες κι ἐπικαλεῖσαι τὸν Ἐλεήμονα;
Ἀλλὰ κι ἂν ἀκόμα προσφέρεις ἐλεημοσύνη, ὡς προϊὸν ἀπάνθρωπης ἐκμετάλλευσης δὲν
θὰ εἶναι καρπὸς τῶν συμφορῶν τῶν ἄλλων, γεμάτη δάκρυα καὶ στεναγμούς; Ἂν γνώριζε
ὁ φτωχὸς ἀπὸ ποὺ προσφέρεις τὴν ἐλεημοσύνη, δὲν θὰ τὴ δεχόταν, γιατὶ θὰ αἰσθανόταν
σὰ νὰ ἔμελλε νὰ γευτεῖ σάρκες ἀδελφικὲς καὶ αἷμα συγγενῶν του. Θὰ σοῦ πετοῦσε δὲ
κατάμουτρα τοῦτα τὰ λόγια τὰ γεμάτα θάρρος καὶ φρονιμάδα: μὴ μὲ θρέψεις, ἄνθρωπε,
ἀπὸ τὰ δάκρυα τῶν ἀδελφῶν μου. Μὴ δώσεις στὸ φτωχὸ ψωμὶ βγαλμένο ἀπὸ τοὺς
στεναγμοὺς τῶν ἄλλων φτωχῶν. Μοίρασε στοὺς συνανθρώπους σου ὅσα μὲ ἀδικίες μάζεψες
καὶ τότε θὰ παραδεχθῶ τὴν εὐεργεσία σου. Ποιὸ τὸ ὄφελος, ἂν δημιουργεῖς πολλοὺς
φτωχοὺς κι ἀνακουφίζεις ἕναν; Ἂν δὲν ὑπῆρχε τὸ πλῆθος τῶν τοκογλύφων, δὲν θὰ ὑπῆρχε
οὔτε ἡ στρατιὰ τῶν πεινασμένων. Ἂς διαλυθοῦν τὰ ὀργανωμένα οἰκονομικὰ συμφέροντα
καὶ ὅλοι θ’ ἀποκτήσουμε τὴν οἰκονομική μας αυτάρκεια. […]
Ἁγίου Γρηγορίου
Νύσσης, Κατὰ τοκιζόντων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου