ὁ παπα-«Σύντροφος» (ἀπόσπασμα)

Ἦταν παλιὸς μαρξιστής. Σκληρὸς ἰδεολόγος. Ἀπόλυτος καὶ συνεπής. Εἶχε δωρίσει ὁλόκληρη τὴν περιουσία του στὸ κόμμα.

[…] Ἡ δίψα του ὅμως γιὰ δικαιοσύνη καὶ προπαντὸς γιὰ ἀλήθεια δὲν τὸν ἄφησε νὰ πολυκαιρίσει στὸ κόμμα. Τὰ βρόντηξε κι ἔφυγε. Ζήτησε τὴ διαγραφή του.

-Δὲν θὰ πολεμῶ ἐγὼ τὸν κοινωνικὸ φασισμὸ γιὰ νὰ βάλω στὴ θέση του τὸν φασισμὸ τῆς ἰδεολογίας. Νὰ ὑπερασπίζομαι ἀπὸ τὴ μία τὰ δικαιώματα τῶν ἀνθρώπων καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ καταπιέζω τὴν ἴδια τὴ ζωή. […] Πέρασαν μερικὰ χρόνια ποὺ εἶχε μακριὰ ἀπὸ τὸ κόμμα. Ἔπειτα ἐξαφανίστηκε καὶ ἀπὸ τὴν πιάτσα. Τὸν ἀναζήτησαν. Ρώτησαν νὰ μάθουν ποῦ εἶχε χαθεῖ. Ἀργότερα ἔμαθαν ὅτι πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἔγινε καλόγερος.

[…] Παλιοὶ φίλοι ἀριστεροὶ τὸν ἀνακάλυψαν τυχαῖα. Τὸ εἶπαν στὴν πιάτσα. Ἀπὸ τότε πήγαιναν σχεδὸν κάθε χρόνο καὶ τὸν συναντοῦσαν διάφοροι παλιοὶ συντρόφοι του. Μιλοῦσαν μαζί του γιὰ πολλὰ καὶ διαφορετικὰ θέματα.

–Τὶ κάνει ὁ κόσμος ἔξω; Ἔχει δουλειές; Νὰ φάει ἔχει; Τὸ σύστημα ὑγείας, ἡ παιδεία μας, τὰ παιδιά μας; Τὶ γίνεται μὲ αὐτά; Νὰ ξέρετε ὅτι τὸ κοινωνικὸ ζήτημα πρωτίστως εἶναι πνευματικό.

Ὁ ἴδιος δὲν μποροῦσε νὰ φανταστεῖ Θεὸ δίχως ἄνθρωπο. Εἶχε πάντα ἕνα μεγάλο καημὸ γι’ αὐτὰ τὰ θέματα […] ἡ καρδιά του χτυποῦσε ἀκόμη στοὺς δρόμους, στὶς πλατεῖες, στὶς πορεῖες καὶ τὶς διαδηλώσεις. Γιὰ τὸ δίκιο τῶν φτωχῶν, τῶν κατατρεγμένων. Γιὰ τὸ ψωμὶ τῶν ἀνθρώπων ποὺ τὸ θεωροῦσε πνευματικὸ ζήτημα.

-Ἐγώ, ἀδέλφια, δὲν λιποτάκτησα ἀπὸ τὸν ἀγώνα. Ποτὲ δὲν ἔπαψα νὰ ἐνδιαφέρομαι γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὰ προβλήματά του. Ἁπλὰ τράβηξα ἀπὸ ἄλλο μονοπάτι. Τοὺς βαρέθηκα αὐτοὺς ἐκεῖ ἔξω. Κόμματα καὶ ἰδεολογίες μοῦ σακάτεψαν τὴ ζωή, μοῦ στέγνωσαν τὴν ψυχή. Ὅλοι τους πῆραν ἐξουσία καὶ μπαστάρδεψαν τὶς ἀξίες μας. Τὶς ἰδέες γιὰ τὶς ὁποῖες παλέψαμε. Δώσαμε τὸ βιός μας καὶ τὴ ζωή μας ὁλάκερη. Μονάχα ὁ Χριστὸς καὶ ὁ Che ἔμειναν ἀγνοὶ καὶ ἀθῶοι. Γιατὶ ἀρνήθηκαν τὴν ὁποιαδήποτε μορφὴ ἐξουσίας. Ὅλοι οἱ ἄλλοι πούλησαν ἀκριβὰ τὴν ἐπαναστατικότητά τους. Ἐξαργύρωσαν τὰ μαρτύριά τους μὲ θέσεις στὸ δημόσιο καὶ κρατικὲς ἀβάντες. Νὰ ξέρετε ὅτι οἱ χειρότεροι τύραννοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ κάποτε μιλοῦσαν γιὰ ἐπανάσταση. Οἱ μεγαλύτεροι γδάρτες ὀνείρων εἶναι ὅλοι αὐτοὶ ποὺ κάποτε ἔγραφαν ποιήματα καὶ ἔπαιρναν ὅρκους στὸ ὄνειρο τῆς οὐτοπίας. Μᾶς πούλησαν, ἀδέλφια. Μᾶς πούλησαν γιὰ τριάκοντα ἀργύρια ἐξουσίας καὶ προβολῆς.

 […] Τὰ χειρότερα ἀφεντικὰ εἶναι οἱ κομμουνιστὲς καὶ οἱ «ἰδεολόγοι χριστιανοί». […] Ἔχουν ἀπολυτοποιήσει τὶς ἰδέες τους. Κόβουν καὶ ράβουν τοὺς ἀνθρώπους πάνω στὴν ἰδεολογία. Ἡ ἰδεολογία δὲν σὲ ἀφήνει νὰ δεῖς τὴν ἀλήθεια. Σοῦ ἔχει ἕτοιμες ἀπαντήσεις γιὰ ὅλα τὰ θέματα. […]

π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, Ὁ Κινέζος, ὁ Θεὸς καὶ ἡ μοναξιά, ἐκδ. Ἁρμός, 2011