πλοῦτος ὁ ἀποκτηνωτικὸς

[…] ἕνας ἄνθρωπος δὲν βλέπει τὴν περιουσία τῶν ἄλλων ὡς δική του, ἀλλὰ τὴ δική του σὰν νὰ ἀνήκει στοὺς ἄλλους. Στερεῖται γιὰ ὅσους ἔχουν ἀνάγκη. Ἕνας πλούσιος δὲν ἔχει τίποτε, ἂν δὲν τὰ ἔχει ὅλα, διότι δὲν εἶναι ἄνθρωπος. Τὸ πρόσωπό του μαρτυρεῖ τὴν κτηνωδία τῆς φύσης του. Ἀλλὰ τὰ θηρία εἶναι λιγότερο ἄσπλαχνα, τὰ χέρια τους λιγότερο ἁρπαχτικά, τὰ νύχια τους λιγότερο βάναυσα. Ὅταν ἡ ἀρκούδα καὶ ὁ λύκος χορτάσουν, παύουν νὰ κυνηγοῦν τὴ λεία. Ὁ πλούσιος ὅμως δὲν χορταίνει ποτέ. […] Νιώθετε συμπάθεια ὅταν βλέπετε ἕνα θηρίο νὰ κατασπαράσσει ἕνα πρόβατο. Ἀλλ’ ὅταν βασανίζετε ἕναν συνάνθρωπό σας, μὲ τὸν ὁποῖο εἶστε ὅμοιοι, πιστεύετε ὅτι δὲν κάνετε τίποτα ἐπονείδιστο καὶ θέλετε νὰ θεωρεῖστε ἀκόμη ἄνθρωποι! Ἡ φιλανθρωπία κάνει τὸν ἄνθρωπο καὶ ἡ ἀγριότητα τὸ θηρίο. Ὁ ἄνθρωπος ἀνακουφίζει, τὸ θηρίο καταβροχθίζει. Κι ἀκόμη τὸ στόμα τοῦ φιλάργυρου εἶναι ἀγριότερο ἀπὸ τοῦ θηρίου, διότι καὶ μόνο ὁ λόγος του φέρνει τὸ θάνατο!

(Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ὑπόμνημα εἰς τὴν Α´ πρὸς Κορινθίους, ΕΠΕ 18, Θ´, 242-263)