Κύριε, γνωρίζω
σκαμμένους δρόμους ξανασκάβω
πρὶν ἀπὸ μένα ἔκυψαν βαθύτερα
πολλὲς ἐξερευνήτριες ἀγωνίες.
Ἀκλόνητη ἡ βασιλεία τοῦ ἀναπόδεικτου
(μεγάλος συκοφάντης σου μὰ καὶ ὑποστηρικτής σου).
Ψάχνω μήπως ἡ πίστη μας σ’ ἐξώθησε νὰ γευτεῖς
τὸ χυμῶδες ἀξίωμα τοῦ Ὑπαίτιου
γιὰ νὰ ἀποδυναμώσει κάπως τὸ Ἀνεξήγητο.
Ἐνεπλάκης ἢ ὄχι στῆς παντοδυναμίας τὸ ὀλίσθημα
πάντως μένει γραμμένο στὰ παμπάλαια
αὐθεντικὰ εὐαγγέλια τοῦ τρόμου μας τὶ ἀμοιβὴ
ὑπέρογκη ζητᾶς γιὰ τὴν ἀθανασία σου:
τὴ θνητότητά μας
(μεγάλος συκοφάντης σου μὰ καὶ ὑποστηρικτής σου).
Θέλεις ἐσὺ νὰ εἶσαι ὁ ἐκβραχιστὴς
τῆς σφηνωμένης μέσα μας ἀγάπης
γιὰ τὴ ζωὴ ποὺ ἦταν ὅπως λὲς ἔμπνευση δική σου.
Ἄραγε τὶ τὸν θὲς τὸν θάνατό μας
νὰ σοῦ φυλάει τι, δεμένος ἔξω ἀπ’ τ’ ὄνομά σου,
τὶ ποὺ φοβᾶσαι μὴν σ’ τὸ κλέψει ἡ νόησή μας.
Μὲ ποιὸ μέσον ἐρχόμαστε στὸν κόσμο
δὲν φαίνεται νὰ σὲ πολυσκοτίζει
τὸ ἀναθέτεις σὲ πλανόδιες αἰτίες.
Ἄλλους μᾶς φέρνει ἕνα φιλὶ
στὸ κρύο μέτωπο τῆς πλήξης, μερικοὺς
μᾶς ξετρυπώνει ὁ ἔρωτας κρυμμένους
στὰ βάθη τῶν κινδύνων του νὰ σβήσει,
ἄλλων μιὰ μνήμη εἶναι ὁ
κομιστὴς
κι ὅλους μαζὶ θαρρεῖς πὼς μᾶς γεννᾶ
ὁ τρόμος τοῦ θανάτου.
Σκάβω μήπως δὲν εἶσαι τόσο ἄθεος.
Μὴ στάθηκες κι ἐσὺ πρόωρος αἰσιόδοξος σὰν ὅλους:
ἔπλασες τὸν κόσμο πρὶν χρειαστεῖ νὰ κλάψεις.
Λίγο σὲ ἀθωώνει αὐτὴ ἡ σκέψη.
Ὅπως ἀθωώνει πρὸς στιγμὴν τὸ φεγγάρι
μόλις φανεῖ
τὴν τόση σκοτεινότητα τριγύρω.
Σχεδὸν τὴν ἐξυμνεῖ.
Κικὴ Δημουλᾶ, Ποιήματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου