Χριστιανισμὸς καὶ Μαρξισμὸς

[…] ὁ πρῶτος Χριστιανισμός, μέσα στὶς συνθῆκες τῆς ἀποσύνθεσης ἑνὸς παγκόσμιου κράτους, τῶν Ρωμαίων, ἦταν ἕνα βαθὺ κίνημα ἐπαναστατικὸ τῶν προλετάριων καὶ τῶν πληβείων κατὰ τῶν κρατούντων, ἕνα κίνημα βαθιὰ ἀντιπλουτοκρατικὸ καὶ λαϊκό, φιλειρηνικό, διεθνιστικό, ἕνα κίνημα ποὺ ἀνύψωνε τὸ ἀνθρώπινο ἄτομο σὲ δρῶν ὑποκείμενο ἱστορικὸ καὶ ἔδινε ταυτόχρονα στὶς τότε ἱστορικὲς κοινωνικὲς συνθῆκες ἕνα κοινοτικὸ τρόπο ζωῆς μὲ τὶς πρῶτες χριστιανικὲς κοινότητες, χωρὶς ἀτομικὴ ἰδιοκτησία καὶ βαθιὰ ποτισμένες μὲ τὴν ἔννοια τῆς κοινοκτημοσύνης.

[…] ὄχι μόνο ἡ πάλη γιὰ τὴν εἰρήνη, ἀλλὰ κι ἡ πάλη γιὰ τὴν κοινωνικὴ δικαιοσύνη, γιὰ τὴν ἱσότητα, γιὰ τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ ἕναν πραγματικὸ διεθνισμὸ καὶ ἀνθρώπινη ἀλληλεγγύη εἶναι συστατικὰ στοιχεῖα τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ  ἰδιαίτερα τῆς Ὀρθυοδοξίας.

[…] Ἡ ἱστορία ἔδειξε ὅτι ἕνας μονοδιάστατος ἄνθρωπος, εἴτε μὲ τὴν καρτεσιανὴ δομή του κι ἐκδοχή του, εἴτε μὲ τὴν οἰκονομίστικη ἀντίληψη τοῦ homo economicus, εἴτε τοῦ homo sexualis, εἴτε τοῦ σημερινοῦ ἡλεκτρονικοῦ ἀνθρώπου, εἴτε τοῦ λογικοῦ ἀνθρώπου, ὅλες αὐτὲς οἱ ἀντιλήψεις ἀποτελοῦν διάσπαση τοῦ πολυδιάστατου καθολικοῦ ἀνθρώπου σὰν εἰδολογικοῦ ὄντος, ὅπως λέει ὁ Marx, ποὺ εἶναι ἕνα ὂν βιολογικό, ψυχολογικό, λογικὸ καὶ κοινωνικὸ μὲ πολύπλευρες ἀνάγκες ὑλικές, πνευματικές, συναισθηματικές, σωματικές, ποὺ ἐκφράζονται μέσα στὴν καθημερινότητά του καὶ στὸν τρόπο τῆς ζωῆς του.

[…] εἶναι γνωστὴ ἡ ἄποψη τοῦ Ἔνγκελς ὅτι ἡ ἐλευθερία εἶναι ἡ ἐγνωσμένη ἀναγκαιότητα τῆς φύσης. Καὶ στὴ βάση αὐτή, ὅσο ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει περισσότερο καὶ τὴ φύση καὶ τὸν ἑαυτό του, τότε εἶναι περισσότερο ἐλεύθερος.

Λευτέρης Ἐλευθερίου, Χριστιανισμὸς καὶ Μαρξισμός, στὸ Ὀρθοδοξία καὶ Μαρξισμός, ἐκδ. Ἀκρίτας, 1984,σ. 15 · 17 · 20 · 27