πολιτικὴ ἀπόπειρα αὐτονομίας

Γιῶργος Κόρδης - Ἐλευθερία

Ἴσως ἦλθε πιὰ ὁ καιρὸς νὰ σκύψουμε μὲ σοβαρότητα στὸ ζήτημα τοῦ τρόπου μὲ τὸν ὁποῖο θὰ σαρκώσουμε στὴν πόλη τὸν ἐκκλησιαστικὸ τρόπο ὕπαρξης. Νὰ ἀναζητήσουμε ἐπιτέλους τὴν ἀπαλλαγή μας ἀπὸ τὸν μονοφυσιτισμὸ ποὺ ἐγκλωβίζει τὸ εὐχαριστιακὸ ἦθος στὸ χῶρο τοῦ Ναοῦ, στὸν χρόνο τῆς Κυριακῆς, στὸν τρόπο τῆς ἰδιωτείας.    

Ὅταν ἡ ἀλήθεια τῆς Θείας Λειτουργίας, στὴν ὁποία κοινωνοῦμε τὸν ἐλθόντα καὶ ἐρχόμενο ἐραστὴ Δημιουργό, δὲν συντονίζεται μὲ τὰ πράγματα τοῦ βίου, ὁ θάνατος περιπολεῖ ἀνίκητος. Μᾶς κατασπαράσσει ἀνίδεους γιὰ τὴ ζωὴ ποὺ χάνουμε, ὅταν φτιασιδωνόμαστε ἐπαναπαυμένοι μὲ τὴ θρησκευτική μας πούδρα. Μετέχουμε στὴν Πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ τὴν ἐμφιαλώνουμε στὰ πλαστικὰ μπουκάλια τῆς ἀστικῆς νομιμοφροσύνης μας.

Ὅμως τὸ πρόταγμα τῆς κοινοτικῆς αὐτοδιεύθυνσης ἀπαιτεῖ τὸ καθάριο νερὸ τοῦ αὐτομίσους. Ὄχι γιατὶ πρέπει νὰ μηδενιστοῦμε μαζοχιστικὰ ἀλλὰ γιατὶ ὁ ἑαυτὸς βρίσκεται ἀπέναντι στὸν ἄλλον. Δὲν εἶναι τὸ καλοαναθρεμμένο ἀνθρωπάκι, ποὺ δὲν ἐνοχλεῖ γιὰ νὰ μὴν τὸν ἐνοχλοῦν, οὐσιαστικὰ γιὰ νὰ καταβροχθίζει ἀπερίσπαστος καὶ τὸν ἑαυτό του καὶ τὸν ἄλλον. Ὁ ἑαυτὸς εἶναι ἡ ὑπόσταση ποὺ ἀληθεύει καὶ ὑπάρχει ὄντως μόνον ὅταν δίνεται. Μήπως ὑπάρχει ἄλλος τρόπος γιὰ τὴν πραγματοποίηση τῆς κοινωνίας;

Ὅσο τὸ αἴτημα τῆς συλλογικότητας χωρὶς διακρίσεις καὶ περιορισμοὺς κεῖται ὡς πρόταγμα κάποιας ἐπαναστατικῆς ἰδεολογικῆς λογικῆς, ὁ φασισμὸς ἔχει ἤδη συλληφθεῖ ἐξωμητρίως καὶ ἡ τερατογένεση καραδοκεῖ. Ἡ πραγματικὴ σύλληψη, ποὺ θὰ ὁδηγήσει στὸν φυσιολογικὸ τοκετὸ τοῦ ὑγιοῦς τέκνου τῆς ἐλευθερίας, συντελεῖται στὰ μύχια τῆς ὕπαρξης. Ἢ ἀντιλαμβάνομαι ἐπιτέλους ὅτι ἡ ἐλευθερία εἶναι ζωὴ ποὺ κατορθώνεται σταυρικῶς ἢ βαυκαλίζομαι ὅτι εἶναι μία ἄμοχθη γιὰ τὸν ἑαυτό μου καὶ ἐπιβλητικὴ γιὰ τὸν ἄλλο ἐξωτερικὴ ἁπλῶς διευθέτηση· ποὺ θὰ ἀναμένει τὴν ἑπόμενη ἀνατροπή της.

Τελικὰ ἀποδεικνύεται ἐντελῶς μεταφυσικὴ ἡ ἐλευθεριακὴ κουλτούρα ὅταν, ἀντὶ νὰ πραγματώνω τὴν ἐλευθερία κατὰ τὸν πόνο τῆς ἀγάπης, τὴ φαντάζομαι καὶ τὴν ἐπιβάλλω, γιατὶ ἔτσι προτάσσει τὸ ἰδεολογικὸ ἀποκύημα τοῦ νοῦ. Δυστυχῶς ὅμως οὔτε ὁ αὐτασφαλισμένος στὸν παράδεισό του χριστιανός, οὔτε ὁ κατοχυρωμένος στην ἰδεολογική του ἀλήθεια ἄθεος εἶναι διατεθειμένοι νὰ γευθοῦν τὴν ἐλευθερία, γιατὶ δὲν ἐπιθυμοῦν ἁμφότεροι νὰ σταυρώσουν τὰ δεσμὰ τῆς φιλαυτίας, ποὺ τοὺς πακτώνουν στὸν μικροαστικὸ ἑαυτούλη τους.

Ἕνα πολιτικὸ ἐγχείρημα ἀληθινῆς αὐτονομίας πρέπει νὰ ξεκινήσει ἀπὸ τὸ ξερίζωμα ὅλων τῶν ἑτερόνομων κατασκευῶν ποὺ ἀφειδῶς παρασκευάζει ὁ ἀνέραστος ἑαυτός. Καὶ ὁ μόνος σθεναρὸς καὶ ἀποτελεσματικὸς ἐχθρὸς τοῦ ἐπάρατου ναρκισσισμοῦ εἶναι ὁ ἀενάως δαπανώμενος Χριστὸς καὶ ἡ πολιτεία τῶν φίλων Του.  

Ἀνδρέας Γ. Βιτούλας