[…] ὁ θεσμὸς
τῶν κοινοτήτων, ἡ δυνατότητα αὐτοδιοίκησης καὶ ὀργάνωσης τῆς παραγωγῆς μὲ τὴ
συμμετοχὴ ὅλων τῶν ἐνηλίκων μελῶν τῆς κοινωνικῆς ὁμάδας στὴ λήψη τῶν ἀποφάσεων
καὶ μὲ λογοδοσία τῶν ἐκλεγμένων ἐκτελεστῶν καὶ διαχειριστῶν τῆς λαϊκῆς ἐντολῆς
στὴν ὁλομέλεια τῆς κοινότητας, εἶναι ὁ ζητούμενος στόχος τῶν θεσμικῶν
ἐπιδιώξεων (καὶ ταυτόχρονα μέτρο ἢ κριτήριο) μιᾶς πολιτικῆς ποὺ θέλει νὰ
ὑπηρετήσει τὴν ἀποφατικὴ (ὅπως ἐδῶ ὀνομάζουμε) ἐκδοχὴ τῆς ἐλευθερίας.
[…] Ἡ
ἐπανάσταση εἶναι ἡ ἔσχατη δυνατότητα δημιουργικῶν ἀναμορφώσεων τοῦ κοινωνικοῦ
βίου, δυνατότητα «ἔκρηξης» τῆς συλλογικῆς φαντασίας καὶ δημιουργικότητας, ὅταν
ἔχουν ἐξαντληθεῖ ὅλες οἱ μεθοδεύσεις τῶν διεκδικήσεων καὶ κάθε προγραμματισμὸς
τῶν ἀπαιτήσεων. Γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι τουλάχιστον ἀντιφατικὸ νὰ δεσμεύουμε καὶ τὴν
ἐπαναστατικὴ δυναμικὴ σὲ ὀρθολογικὸ ἔλεγχο καὶ προκαθορισμένες μορφὲς
ἐξέγερσης, νὰ θέλουμε νὰ ὑποτάξουμε τὴ δημιουργικὴ ἀπροσδιοριστία τῆς
ἐπαναστατικῆς ἔκρηξης σὲ μιὰν a priori
μεθοδολογία καὶ πρακτική.
[…] Στὴν
προοπτικὴ τοῦ ἀποφατικοῦ αἰτήματος, ὁ ρόλος μιᾶς κεντρικῆς ἐξουσίας ποὺ
ἀναπόφευκτα (μέσα στὰ γνωστὰ ὣς σήμερα σχήματα κοινωνικο-πολιτικῶν ἑνοτήτων)
συντονίζει τὶς ἐπιδιώξεις τῶν αὐτοδιοικούμενων κοινοτήτων ˗ τὴν κοινὴ ἀνάγκη
προστασίας ἀπὸ ἐξωτερικὲς ἐπιβουλές, τὶς ἀπαιτήσεις ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ καλύψει ἡ
παραγωγικὴ δυναμικὴ κάθε κοινότητας, τὴν ἀνάγκη ἐλέγχου συλλογικῶν οἰκονομικῶν
δραστηριοτήτων, παροχῆς γενικῶν ὑπηρεσιῶν (συγκοινωνίες, ἐνέργεια, πιστωτικὸ
σύστημα κ.τ.ὅ.), παρεμβατισμοῦ σὲ διαδικασίες συλλογικῶν διαπραγματεύσεων, κλπ.
˗ ὁ ρόλος λοιπὸν αὐτῆς τῆς κεντρικῆς ἐξουσίας εἶναι λειτουργικὸς καὶ ὑπηρετικὸς
τῆς αὐτονομίας τῶν κοινοτήτων, ὄχι τυπικὸς καὶ μὲ αὐτοτελὴ σκοπιμότητα. Ἡ
λειτουργικότητα τῆς κεντρικῆς ἐξουσίας κρίνεται ὄχι καταρχὴν ἀπὸ τὴν
ἀποτελεσματικότητά της καθεαυτὴν (μιὰ τυπικὴ ἀποτελεσματικότητα), ἀλλὰ καταρχὴν
ἀπὸ τὴ συμβολή της στὴν ἐξασφάλιση καὶ διευκόλυνση τῆς πληρέστερης δυνατῆς
αὐτοδιοίκησης καὶ αὐτοδιαχείρισης τῶν κοινοτήτων. Ἑπομένως, εἶναι μέσα στὸν
ρόλο τῆς κεντρικῆς διοίκησης νὰ μὴν παραβιάζει, ἀλλὰ πραγματικὰ νὰ συντονίζει,
νὰ ἐξασφαλίζει καὶ νὰ ὑπηρετεῖ τὴν ἐκφρασμένη θέληση τῶν τοπικῶν κοινοτήτων.
Χρήστου Γιανναρᾶ, Ὀρθὸς λόγος καὶ κοινωνικὴ πρακτική, ἐκδ. Δόμος, γ΄ ἐπανέκδοση, 2006, σ. 286 · 288-289.
σημ. Domenico: ἀποφατισμὸς
εἶναι ἡ κριτικὴ στάση ἔναντι τῆς ὕπαρξης καὶ τῆς γνώσης, μὲ κριτήριο τὴ
δυνατότητα τῆς σχέσης καὶ ὄχι τὴ λογικοκρατικὴ ὀρθότητα
ἡ φωτογραφία εἶναι τοῦ Κώστα Μπαλάφα
Γιατί μου φέρνει εδώ τον Ιωνα Δραγουμη στο νου ο Χ.Γ.;
ΑπάντησηΔιαγραφή"Όταν έγινε κράτος η Ελλάς, δεν ήταν ανάγκη, δεν έπρεπε να καταστρέψουν τις Κοινότητες και να κάμουν δήμους. Οι άνθρωποι των κοινοτήτων ήταν καλλίτεροι από τους ανθρώπους των δήμων. Οι κοινότητες ήταν αποτέλεσμα ζωής ελληνικής πολλών ετών ήταν τύπος ελληνικής υπάρξεως. όπως στον αρχαίον καιρό ήταν οι μικρές πολιτείες, δημοκρατίες,κρατίδια.
(...) Τοπικισμός είναι καλός, όσο είναι α π ο κ έ ν τ ρ ω σ η. Η συγκέντρωση είναι ξερίζωμα. Τοπικισμός α) η προσκόλληση στο χωριό που γεννήθηκα, β) έχθρα στα άλλα χωριά και στο κράτος. Το πρώτο καλό.το δεύτερο κακό.
(...) καλλίτερα να μην κάναμε την ελληνική ζωή tabula rasa για να οργώσουμε επάνω της τις δημοτικές περιφέρειες, του δήμους και τους δημάρχους.
"Ο Ελληνισμός μου και οι Έλληνες -Ελληνικός πολιτσμός" (Ανθολογημένα κείμενα Ευθύνη-Αναλογιο)
Ἀκριβῶς! Ὁ Δραγούμης μαζὶ μὲ τὸν Καραβίδα ἀλλὰ καὶ ἄλλους ἀποτελοῦν μνημεῖο πολιτικῆς αὐτογνωσίας τοῦ ἑλληνικοῦ τρόπου, ὁ ὁποῖος καταχωνιάστηκε, καθόλου τυχαία, ἀπὸ τὸν καιρὸ τῆς βαυαροκρατίας κιόλας σὲ προσανατολισμοὺς καὶ ἀνάγκες δυτικῶν δάνειων σχημάτων.
Διαγραφή