ὁ κομμουνισμὸς ὡς μομφὴ στὸ θεσμοποιημένο χριστιανισμὸ Β´ μέρος

Μποροῦμε νὰ διαβεβαιώσουμε μὲ ἀρκετὲς ἀποδείξεις ὅτι ὁ κομμουνισμὸς ἔχει χριστιανικὲς ἢ ἰουδαιοχριστιανικὲς ρίζες. Ἀλλὰ ἡ ὥρα ποὺ ὁ χριστιανισμὸς ἐπρόκειτο νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὸν προορισμό του καὶ νὰ γίνει ὄργανο στὴν ὑπηρεσία τοῦ Καίσαρα ἔφθασε πολὺ γρήγορα. Ἀνακάλυψαν σ’ αὐτὸν ἕνα κοινωνικὸ ἐργαλεῖο. Χριστιανοί, ἱεράρχες, ἐπίσκοποι, ἱερεῖς πῆραν τὸ μέρος τῶν κυρίαρχων τάξεων, τοῦ πλούτου, τῆς ἐξουσίας, τῶν κατεχόντων. Ἀπὸ τὸ δόγμα τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος ἔβγαλαν ψεύτικα συμπεράσματα, ποὺ δικαιολογοῦσαν τὴν ὕπαρξη τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἀδικίας. Πόνος καὶ καταπίεση διακηρύχθηκαν ἀναγκαῖα γιὰ τὴν ἐξαγορὰ τῆς ψυχῆς, ἀρκεῖ, ἐννοεῖται, νὰ ἐξασκοῦνται σ’ αὐτοὺς ποὺ ποτὲ δὲν γνώρισαν τίποτ’ ἄλλο, κι ὄχι σ’ αὐτοὺς ποὺ σφετερίζονταν τὸ δικαίωμα νὰ τοὺς βασανίζουν. Ἡ χριστιανικὴ ὑποταγή, ἄσχημα ἑρμηνευμένη, κατέληγε στὴν ἄρνηση τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας, γιατὶ συνίστατο στὴν υἱοθέτηση κάθε κοινωνικῆς αὐθαιρεσίας. Τέλος ὁ χριστιανισμὸς χρησιμοποιήθηκε στὴν ταπείνωση τοῦ ἀνθρώπου καὶ στὴν ὑπεράσπιση τῶν καταπιεστῶν του. […] Ἡ αἰώνια ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἐκφυλίζεται σιγὰ σιγὰ σὲ ἕναν θεσμό, δηλ. σὲ κάτι σχετικὸ καὶ ὑποκείμενο σὲ ἀμφισβήτηση.

[…] Ὁ κομμουνισμὸς ἦταν μιὰ μομφὴ ποὺ ἀπευθύνθηκε στὸ χριστιανικὸ κόσμο, μιὰ καταδικαστικὴ ἀπόφαση γιὰ τὴν μακροχρόνια ἀπουσία ἀπὸ τὴν ἐκπλήρωση τῶν βασικῶν του καθηκόντων. Οἱ ἴδιοι οἱ κομμουνιστὲς δὲν ἀντιλαμβάνονται καὶ δὲ μποροῦν νὰ ἀντιληφθοῦν τὸ ρόλο ποὺ παίζουν πραγματικά. Ἐξάλλου, καταγγέλλουν τὶς κακὲς καὶ αὐθαίρετες πρακτικὲς τῶν χριστιανῶν χρησιμοποιώντας μὲ τὴ σειρά τους, πέρα γιὰ πέρα ἀνάλογους τρόπους. Ἴσως ἐδῶ ἡ εὐθύνη τους νὰ εἶναι μικρότερη γιατὶ ὄντως δὲν εἶναι χριστιανοί.  

Ν. Μπερδιάγιεφ, Οἱ πηγὲς καὶ τὸ νόημα τοῦ ρωσικοῦ κομμουνισμοῦ, μτφρ. Ε. Δ. Νιάνιος, ἐκδ. Π. Πουρναρᾶ