Συχώρα με, ἀγάπη μου, ποὺ ζοῦσα πρὶν νὰ σὲ γνωρίσω - μνήμη Τάσου Λειβαδίτη

Σαρωνικός, χαρακτικὸ τῆς Βάσως Κατράκη

Ἐπίλογος (Φυσάει)

[…] Τοὺς συγχωρῶ ἕναν-ἕναν ὅλους.
Ἄλλοτε πάλι θέλω νὰ σώσω τὴν ἀνθρωπότητα,
ἀλλὰ ἐκείνη ἀρνεῖται.

Ὅμως ἀπόψε, βιάζομαι ἀπόψε,
νὰ παραμερίσω ὅλη τὴ λησμονιὰ
καὶ στὴ θέση τῆς ν᾿ ἀκουμπήσω,
μιὰ μικρὴ ἀνεμώνη.

Κύριε, ἁμάρτησα ἐνώπιόν σου, ὀνειρεύτηκα πολὺ
μιὰ μικρὴ ἀνεμώνη. Ἔτσι ξέχασα νὰ ζήσω.
Μόνο καμιὰ φορὰ μ᾿ ἕνα μυστικὸ ποὺ τό ᾿χα μάθει ἀπὸ παιδί,
ξαναγύριζα στὸν ἀληθινὸ κόσμο, ἀλλὰ ἐκεῖ κανεὶς δὲ μὲ γνώριζε.
Σὰν τοὺς θαυματοποιοὺς ποὺ ὅλη τὴ μέρα χάρισαν τ᾿ ὄνειρα στὰ παιδιὰ
καὶ τὸ βράδυ γυρίζουν στὶς σοφίτες τοὺς πιὸ φτωχοὶ κι ἀπ᾿ τοὺς ἀγγέλους.

Ζήσαμε πάντοτε ἀλλοῦ.
Καὶ μόνο ὅταν κάποιος μᾶς ἀγαπήσει, ἐρχόμαστε γιὰ λίγο
κι ὅταν δὲν πεθαίνει ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον εἴμαστε κιόλας νεκροί. […]

Συμφωνία ἄρ. 1

[…] Πάνω στὰ ὑγρὰ τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν τὸ γέλιο
τῶν ἀγέννητων παιδιῶν…
καὶ σμίγουν καὶ χωρίζουν οἱ ἄνθρωποι
καὶ δὲν παίρνει τίποτα ὁ ἕνας ἀπ᾿ τὸν ἄλλον.

Γιατί ὁ ἔρωτας εἶναι ὁ πιὸ δύσκολος δρόμος νὰ γνωριστοῦν.

Γιατί οἱ ἄνθρωποι, σύντροφε, ζοῦν ἀπὸ τὴ στιγμὴ
ποὺ βρίσκουν μιὰ θέση
στὴ ζωὴ τῶν ἄλλων.

Καὶ τότε κατάλαβες γιατὶ οἱ ἀπελπισμένοι
γίνονται οἱ πιὸ καλοὶ ἐπαναστάτες. […]

 Ὁ Τάσος Λειβαδίτης (1922-1988) ἀνέπτυξε ἔντονη πολιτικὴ δραστηριότητα στὸ χῶρο τῆς ἀριστερᾶς. Ἐξορίστηκε ἀπὸ τὸ 1945 έως το 1951. Μὲ τὴ λήξη τῶν Δεκεμβριανῶν συλλαμβάνεται καὶ φυλακίζεται. Μετὰ τὴ συμφωνία τῆς Βάρκιζας (1945) ἀφήνεται ἐλεύθερος. Τὸν Ἰούνιο τοῦ 1948 συλλαμβάνεται καὶ ἐξορίζεται στὸ Μούδρο. Τὸ 1949 μεταφέρεται στὴ Μακρόνησο. Ἐπειδὴ δὲν ὑπέγραψε δήλωση μετανοίας μεταφέρεται στὸν Ἅη Στράτη κι ἀπὸ ’κεῖ στὶς φυλακὲς Χατζηκώστα στὴν Ἀθήνα, ἀπ' ὅπου ἀφέθηκε ἐλεύθερος τὸ 1951. Τὸ 1955 ὁ ποιητὴς δικάζεται στὸ Πενταμελὲς Ἐφετεῖο γιὰ τὸ ἔργο του «Φυσάει στὰ σταυροδρόμια τοῦ κόσμου».