|
σκηνὴ ἀπὸ τὴν παράσταση "Ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη" σὲ σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου |
[…] ὅλα ὅσα
περιγράφονται στὴν Ἀποκάλυψη, ἐνῶ φαίνεται
νὰ ἀφοροῦν ἕνα ἔσχατο μέλλον, κατ’ οὐσίαν ἰσχύουν γιὰ τὴν παρούσα ζωὴ ἑκάστου ἀνθρώπου,
ὁ ὁποῖος θὰ ζήσει κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ζωῆς του εἴτε τὰ δεινὰ τῆς ἀποστασίας εἴτε
τὴν παρουσία τῆς θείας Βασιλείας σὲ νοητὸ καὶ πνευματικὸ ἐπίπεδο. Τελικὰ τὸ «παιχνίδι»
τῆς ἱστορίας παίζεται ἐπὶ τῆς ἁγίας Τραπέζης ἑκάστου ναοῦ κατὰ τὴν ἐνεργούμενη
πράξη τῆς θείας Εὐχαριστίας: ὅσοι μὲ τὸν Χριστό, ὅσοι χωρὶς τὸν Χριστό. Τὰ ἔσχατα
γίνονται παρόντα καὶ τὰ παρόντα ἐκτείνονται στὰ ἔσχατα.
[…] ἀντὶ νὰ
παραμείνουμε στὴ σχέση μὲ τὸν Θεὸ τῆς ἀγάπης, παρασυρθήκαμε στὴ φαντασιακή, ἴσως
καὶ ψυχολογική, ἰδέα ἑνὸς τρομοκράτη Θεοῦ ποὺ ἐξαπολύει τὴν ὀργή του σὲ ὅσους δὲν
ὑπακούουν στὶς ὑποδείξεις του. Ἔτσι ἀφαιρέσαμε τὴν ἀπελευθερωτικὴ δύναμη τῆς
μετάνοιας καὶ ἀναδείξαμε συμβάσεις συναλλαγῆς μὲ τὸν Θεό, ποὺ τὸν ἀντιλαμβανόμαστε
ὡς Θεὸ τῆς θρησκείας καὶ ὄχι τῆς Ἐκκλησίας.
[…] Γιὰ νὰ
κατανοηθεῖ τὸ περιεχόμενο τῆς Ἀποκάλυψης,
θὰ πρέπει νὰ ἔχουμε ὑπόψη μας τὴν ἰδιοτυπία τῆς γλώσσας της, τὴν ὁποία ὀνομάζουμε
ἀποκαλυπτική. Πρόκειται γιὰ γλώσσα ποὺ ἦταν οἰκεία στοὺς ἀνθρώπους τῆς ἑλληνιστικῆς
περιόδου. Χρησιμοποιώντας εἰκόνες μὲ ὑπερβολή, προσπαθεῖ νὰ περιγράψει καταστάσεις
ἐσωτερικὲς τοῦ ἀνθρώπου τὶς ὁποῖες εἶναι δύσκολο ἢ ἀδύνατο νὰ ἀναλύσει λογικὰ ἕνας
συγγραφέας. […] Ἑπομένως, αὐτὸς ὁ διαρκὴς πόλεμος ἔχει δύο σκέλη: εἶναι ἱστορικός,
ἀλλὰ εἶναι καὶ πνευματικός. Ἔχει ἐξωτερικὰ στοιχεῖα ἀλλὰ ἔχει καὶ ἐσωτερικά. Τὰ
ἐξωτερικὰ στοιχεῖα ἤδη τὰ ζοῦν οἱ πρώτοι Χριστιανοί. […]
Γι' αὐτὸ γράφτηκε ἡ Ἀποκάλυψη, γιὰ νὰ μᾶς πεῖ ὅτι ταχύτατα, ἐν τάχει, μποροῦμε ὅλοι νὰ πραγματοποιήσουμε αὐτὴ τὴν ἕνωση Χριστοῦ καὶ Ἐκκλησίας, ὁ καθένας ὡς μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὡς μέλος τῆς Ἐκκλησίας του, ἡ ὁποία δὲν εἶναι ἀφηρημένη κατάσταση ἀλλὰ σύνολο προσώπων, ἐξαιτίας ἀκριβῶς τῆς σχέσης ἀγάπης ποὺ τὰ χαρακτηρίζει.
Δημήτρης Μαυρόπουλος,
Σχόλια στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη, ἐκδ.
Δόμος, Ἀθήνα 2020