![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgy5LRrZsYCU6MaNzPJxnZRV3t7QzUC8q-G3hp7Pk2VVdv8knE37nXZr6nfwXlZh65i54kXJcLVxngGp7eg921pq-TBJ2wjD2ujNte9dGJVrsAJbqca2DPWuXLUFoN326Vy8aT5j4sTu_A/s320/91c9b060c98c353ce9e3b03982bf46f6.jpg)
[…] Ἡ αἴσθηση
τῆς προσωπικῆς ἐλευθερίας, ἡ ἔννοια τῆς χάριτος καὶ τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ, καθὼς
καὶ ἡ ἔμφαση στὶς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ μέσα στὸν κόσμο φαίνεται ὅτι ἀτονοῦν στὴ
θωμιστικὴ ἐκδοχὴ τῆς χριστιανικῆς πίστης.
Ἔτσι δικαιώνεται
ἡ ἐκκοσμίκευση, στὶς κριτικὲς προθέσεις της τουλάχιστον. Ὁ Κὰντ μὲ τὴν κριτική
του ἐπὶ τῆς «φυσικῆς θεολογίας» ἐπισημαίνει πειστικὰ καὶ εὔλογα τὰ μεταφυσικὰ
κενὰ τῆς θωμιστικῆς ἐπιχειρηματολογίας. Δικαιώνεται ἡ κρίση τοῦ Χάιντεγκερ ὅτι «Θεός,
ἡ ὕπαρξη τοῦ ὁποίου χρειάζεται ἀποδείξεις, εἶναι τελικὰ ἕνας πολὺ ἄθεος Θεὸς καὶ
ἡ ἀπόδειξη τῆς ὕπαρξής του εἶναι καρπὸς βλασφημίας». Ὁ Νίτσε μὲ τὴ διακήρυξή
του γιὰ τὸ «θάνατο τοῦ Θεοῦ» καταγγέλλει τὴ «φυσικὴ θεολογία» τοῦ θωμισμοῦ, ἡ ὁποία
κατέστησε ἀναπόφευκτη τὴν ἀνάδυση τῆς «φυσικῆς θρησκείας» τοῦ νεότερου εὐρωπαϊκοῦ
διαφωτισμοῦ. Ἔτσι ὁ κοσμολογικὸς θεϊσμὸς τοῦ θωμισμοῦ ἔγινε ὁ ἀθέμιτος «πρόδρομος»
τοῦ νεότερου κοσμολογικοῦ ἀθεϊσμοῦ. Μὲ τὴν ἴδια λογικὴ ποὺ ἀποδεικνυόταν βέβαια
ἡ ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ στὸ Μεσαίωνα, οἱ διανοητὲς τῶν Ν. Χρόνων τεκμηρίωσαν τὴν ἀνυπαρξία
ἑνὸς ὑπέρτατου ὄντος στὸ μεταφυσικὸ ὑπερπέραν, χωρὶς παρεμβολὴ στὴ φύση καὶ στὴν
ἱστορία. […]
Μάριος Μπέγζος,
Ἐλευθερία ἢ Θρησκεία; Οἱ ἀπαρχὲς τῆς ἐκκοσμίκευσης
στὴ φιλοσοφία τοῦ δυτικοῦ μεσαίωνα, ἐκδ. Γρηγόρης, Ἀθήνα 1991