Ὡς «πνευματικότητα» ἐννοῶ πρῶτα ἀπ’ ὅλα πὼς τὸ ἄτομο πρέπει νὰ ἀπορεῖ σχετικὰ μὲ αὐτὸ ποὺ ἀποκαλοῦμε «τὸ νόημα τῆς ζωῆς». (Σινεμὰ σὰν προσευχή)
Ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα, ποὺ γιὰ μοναδικό της σκοπὸ ἔχει νὰ γεμίζει τὸ στομάχι της, εἶναι καταδικασμένη νὰ παρακμάσει, νὰ διαλυθεῖ, νὰ ἀλληλομισηθεῖ.
Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνον…
[…] Ἔχουμε φτύσει πάνω σὲ ὅλες τὶς ἠθικὲς καὶ πνευματικὲς ἀξίες. Πῶς λοιπὸν μποροῦμε νὰ σωθοῦμε; Φυσικά, ὄχι πιστεύοντας καὶ ἀκολουθώντας κάποιους ἀρχηγούς!
[…] Αὐτὴ ἡ ἀποξένωση
ἀπὸ κάθε τι πνευματικὸ μόνο τέρατα μπορεῖ νὰ γεννήσει.
Σήμερα, ὅσο ποτὲ πρίν, πρέπει νὰ ὑπερασπιστοῦμε ὁ,τιδήποτε ἔχει σχέση μὲ τὴν πνευματικότητα.
Ἀντρέι Ταρκόφσκι, Μαρτυρολόγιο, μτφρ. Ἀλέξανδρος Ἴσαρης,Ἴνδικτος 2006
Δημιουργήσαμε ἕναν πολιτισμὸ ποὺ ἀπειλεῖ νὰ καταστρέψει τὴν ἀνθρωπότητα.
Ἀπέναντι σὲ καταστροφὴ τέτοιας κλίμακας τὸ μόνο ποὺ πρέπει νὰ τεθεῖ, κατὰ τὴ γνώμη μου, εἶναι ἡ προσωπικὴ εὐθύνη τοῦ ἀτόμου καὶ ἡ προθυμία του γιὰ θυσία, χωρὶς τὴν ὁποία παύει νὰ λογίζεται ὡς πνευματικὸ ὄν.