Τάσσος |
Πρῶτος ὁ Ἄρης,
σὲ χρόνο ἀνύποπτο, στὴν ἱστορικὴ σύσκεψη τῆς 14ης Μαΐου 1942 στὴ
Λαμία -μία ἑβδομάδα προτοῦ βγεῖ στὸ βουνό- εἶχε θέσει τὸ θέμα τῆς αὐτοδιοίκησης
τῶν περιοχῶν ποὺ θὰ ἐλευθερώνονταν, καὶ στὴ συνέχεια, μὲ μανικὴ σχεδὸν
ἐπιμονή, προτρέπει τοὺς χωρικοὺς στὴν αὐτοδιαχείριση τῆς κοινοτικῆς ζωῆς τους.
[…]
Μπορεῖ ἡ
εὐθύνη γιὰ τὴν τήρηση τῆς τάξης νὰ πέρασε στὸν ΕΛΑΣ, ἀλλὰ ὁ Ἄρης ἐπιδιώκει νὰ
ἀποφασίζουν καὶ νὰ ἐνεργοῦν μόνοι τους οἱ χωρικοί. Τοὺς καλεῖ νὰ διακόψουν κάθε
σύνδεση μὲ τὸν κρατικὸ μηχανισμὸ καὶ νὰ διαχειριστοῦν μόνοι τους τὶς ὑποθέσεις
τους. Ἡ πρώτη, ἐμβρυώδης πράξη Λαϊκῆς Αὐτοδιοίκησης ἔγινε μὲ προτροπὴ τοῦ Ἄρη
στὰ Βράχα Εὐρυτανίας· οἱ κάτοικοι συγκεντρώθηκαν καὶ ψήφισαν μὲ ἀνάταση χειρὸς
τὸ Κοινοτικό τους Συμβούλιο. […]
Σὲ ἀνοιχτὴ
συνέλευση οἱ κάτοικοι κάθε χωριοῦ ἐκλέγουν ἐλεύθερα μιὰ ἐπιτροπὴ ποὺ
ἀναλαμβάνει τὴ διαχείριση ὅλων τῶν ὑποθέσεων τῆς κοινότητας. Ἔτσι ἡ προσωπικὴ
ζωὴ τοῦ χωρικοῦ καὶ οἱ κοινὲς ὑποθέσεις συνδέονται· ἡ καθημερινότητα ἀρχίζει νὰ
ἀποκτᾶ ἄλλο νόημα καὶ ἀξία. Ἡ λειτουργία τῶν πρώτων Λαϊκῶν Ἐπιτροπῶν καὶ τὰ
θετικὰ ἀποτελέσματα ποὺ προέκυψαν βοήθησαν στὴ γρήγορη διάδοσή τους καὶ
ἐπιπλέον στὴ συνειδητοποίηση τῆς δύναμης αὐτενέργειας τῶν ἀνθρώπων. […]
Ἡ Αὔρα
Παρτσαλίδη ἀνεβαίνει ἀπὸ τὴν πρωτεύουσα στὸ βουνὸ καὶ μαγεύεται: «Δὲν ὑπάρχει
οὔτε τὸ πιὸ μικρὸ καὶ ὀρεινὸ μικροχώρι τῆς Ρούμελης ποὺ νὰ μὴν ἔχει τὴν
αὐτοδιοίκησή του καὶ τὸ λαϊκὸ δικαστήριο –αὐτὸ γίνεται καὶ στὴν ὑπόλοιπη
Ἑλλάδα. (…) Ποιοὶ εἶναι στὴν αὐτοδιοίκηση, στὶς ἐπαρχιακὲς καὶ νομαρχιακὲς
συνελεύσεις, ποιοὶ εἶναι οἱ δικαστές; Ἁπλοὶ ἄνθρωποι τοῦ λαοῦ, ἐργαζόμενοι.
Εἶναι ἀγρότες, κτηνοτρόφοι, ἐργάτες, δάσκαλοι, διανοούμενοι, βιοπαλαιστές.
Παρακολουθῆστε μιὰ ἐπαρχιακὴ συνέλευση, λ.χ. τῆς Εὐρυτανίας, καὶ θὰ νιώσετε τὴν
ὠριμότητα τοῦ λαοῦ μας καὶ τὴν ἱκανότητά του νὰ κυβερνήσει».
Αὐτὴ ἡ
κοινωνικὴ ὁμοθυμία ἀντιμετωπίστηκε ἀπὸ τοὺς παλιοὺς πολιτικοὺς τῆς Ἀθήνας σὰν
μέγιστος κίνδυνος·
Διονύσης
Χαριτόπουλος, Ἄρης, ὁ ἀρχηγὸς τῶν
ἀτάκτων, ἐκδ. Ἑλληνικὰ Γράμματα, Ἀθήνα 2003