Ἐκεῖνος ὁ
σπινθὴρ ὁ ἐνοικῶν ἐν τῷ βάθει τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, ἀλλ’ ἀνίσχυρος ὢν ν’ ἀκτινοβολήσῃ
ἕνεκα τοῦ παχέους τείχους τῆς ἐκ τοῦ χρηματισμοῦ ὑλοφροσύνης, θὰ ἐκπέμψῃ ἄπλετον
φῶς καὶ ἡ προσωπικότης θὰ ἀναλάμψῃ ἐν ἰσοθέῳ μεγαλειότητι. Τοιαύτη μεταμόρφωσις
θὰ συντελεσθῇ διότι ἡ μεταβολὴ τοῦ συστήματος τῆς κυκλοφορίας τοῦ πλούτου, θὰ ἐξασφαλίσῃ
ἐν πρώτοις εἰς τὸ ἄτομον τὴν εὐκαιρίαν νὰ οἰκοδομήσῃ χαρακτῆρα. […]
Ὁ χαρακτὴρ κατορθοῦται καὶ τελειοποιεῖται μόνον ὑπὸ τὸν ἥλιον τῆς αὐτονομίας ἑκάστου ἀτόμου. Ἀλλ’ ἡ αὐτονομία τοῦ ἀτόμου εἶνε ἀδύνατος ἐνόσῳ δὲν ἀναγνωρίζεται ἡ ἀρχὴ ὅτι λόγος ὑπάρξεως ἑκάστου εἶνε ἡ ὀλβιότης ὅλων. Μόνον ἐπιτυγχάνων τις τὴν αὐτονομίαν του, ἥτις ἀποτελεῖ τὰ πρωτοτόκια τοῦ ἀνθρώπου, θὰ δυνηθῃ νὰ βλέπῃ ἑαυτὸν ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ πλησίον.
Πλάτων Δρακούλης, Ἡ προσεχὴς ἐπανάστασις