Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2018

ἀριστερὰ καὶ φτώχεια τῆς ἐξάρτησης

Θεόφιλος
[…] Πόσο ἡ συλλογική μας Μητρόπολη Δύση διεισδύει ὄχι μόνο στὸ σύστημα ἀλλὰ καὶ στὶς διαδικασίες ἄρνησης τοῦ συστήματος, στὶς κοινωνικὲς δυνάμεις ποὺ τὸ ἀμφισβητοῦν, ἐπηρεάζοντας μὲ εὐρωπαϊκά, μητροπολιτικὰ πρότυπα καὶ αὐτὴ τὴν ἴδια τὴν Πράξη τῆς ἐργατικῆς τάξης; […]
Τὸ ἑλληνικὸ προοδευτικὸ κίνημα -ἡ ἑλληνικὴ Ἀριστερά- χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴ μακροχρόνια ἰδεολογική του ἀναπηρία: δυσκολεύεται νὰ ἀνιχνεύσει δραστικὰ τὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα, δυσκολεύεται νὰ προτείνει μιὰ ἑλληνικὴ τακτικὴ καὶ στρατηγικὴ ἐπεξεργάζοντας τὶς ἑλλαδικὲς ἰδιομορφίες τῶν παγκοσμίων νόμων κίνησης τῆς Ἱστορίας, δυσκολεύεται νὰ προτείνει μιὰ δραστικὴ πολιτικὴ τῆς ἐθνικολαϊκῆς στροφῆς καὶ τῆς σοσιαλιστικῆς Ἐπανάστασης.
Μιὰ ἀναπηρία ποὺ στὸν ἀργόσυρτο καιρὸ φτωχαίνει τὴ δραστικότητα τοῦ ἐθνικολαϊκοῦ καὶ τοῦ ἐπαναστατικοῦ ὁράματος. […]
Μὴ συνειδητοποιώντας τὸ δομικὸ χαρακτήρα τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ, δυσκολεύεται νὰ ἀνιχνεύσει τὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα σὰν μία μεταπρατική, ἐξαρτημένη χώρα. Δυσκολεύεται, ἔτσι, νὰ χαράξει μιὰ δραστικὴ τακτικὴ συμμαχιῶν καὶ ἀντιπαράθεσης στὴν ἐπιτόπια καὶ διεθνῆ ἄρχουσα τάξη. […]
Οἱ ἀδυναμίες αὐτὲς μήπως ὁδηγοῦν σὲ μία ἁπλουστευτικὴ ἀνάγνωση τῆς ἐπαναστατικῆς θεωρίας, ποὺ μεταφέρεται ἔτσι συχνὰ μηχανιστικὰ δίχως νὰ προσαρμόζεται στὶς ἑλληνικὲς ἰδιομορφίες -στὴν Πράξη ἢ στὸ Λόγο- δίχως νὰ διασυνδέει τὸ λαϊκὸ φρόνημα, κριτικὰ βέβαια, ἀποκαθαρμένο ἀπὸ τὰ συντηρητικά του στοιχεῖα μὲ τὸ ἐπαναστατικὰ καινούριο, τὸ ἐθνικὸ μὲ τὸ παγκόσμιο, τὸ διεθνές. […] Ἐκεῖνο τὸ πρόσθετο στοιχεῖο ποὺ ἀπουσιάζει ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ Ἀριστερὰ σήμερα, φτωχαίνοντας ἔτσι τὴ δραστικότητά της, ἐνῶ δὲν ἀπουσίαζε καὶ δὲ φτώχαινε τὴ δραστικότητα καὶ τὸ ὅραμά της σὲ πολὺ πιὸ σημαντικὲς μάζες λαοῦ στὰ δύσκολα χρόνια τῆς Ἀντίστασης, τοῦ Ἐμφυλίου ἢ στὰ χρόνια τῆς βίας καὶ τῆς τρομοκρατίας τῆς δεκαετίας τοῦ 1950, αὐτὸ ποὺ πρώτιστα ἀπουσιάζει σήμερα εἶναι ὁ «ἔρωτας» στὴν πιὸ βαθιά του ὑφὴ - αὐτὴ ἡ ὁλική, μὲ ὅλο τὸ σῶμα μας συμμετοχὴ στὴ ζωή. Αὐτὸ ποὺ ἀπουσιάζει πρώτιστα εἶναι τὸ στοιχεῖο ποὺ ἔθεσε ὡς βαθύτερη οὐσία τῆς Ἐπανάστασης ὁ ἴδιος ὁ εἰσηγητὴς ἑνὸς πραγματικοῦ σοσιαλιστικοῦ ρεαλισμοῦ, ὁ Μαξὶμ Γκόρκυ – νὰ παράγουμε σύμφωνα μὲ τὰ ἐπαναστατικά μας ὁράματα κάθε στιγμὴ τῆς καθημερινῆς καὶ τῆς ὅλης ζωῆς μας, νὰ ἐνσαρκώσουμε τὴν ὕλη στοὺς λαϊκοὺς πόθους καὶ στοὺς λαϊκοὺς καημούς, νὰ μετουσιώσουμε σὲ «ἐρωτική», σὲ συμμετοχική, κάθε πτυχή, κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας. […]
Ἡ ἀπουσία αὐτὴ εἶναι συνέπεια τῆς ὅλο καὶ μεγαλύτερης ἀποδυνάμωσης τῆς πολιτιστικῆς, πολιτικῆς, οἰκονομικῆς καὶ προσωπικῆς ζωῆς μέσα στὴ διπλὴ ταξικὴ καὶ ἐθνικὴ ἀλλοτρίωση, τὴν ἐξάρτηση.


Κωστὴς Μοσκώφ, Ἡ διοργάνωση τοῦ ἐπαναστατικοῦ μας ὀνείρου, ἐκδ. Καστανιώτη, Ἀθήνα 1987

Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2018

ὁ Νίκος Ψυρούκης γιὰ τὸ Σκοπιανὸ

Θανάσης Μπακογιῶργος
[…] Στὴ διάρκεια τοῦ πολέμου, ὁ Τίτο ἄρχισε κιόλας νὰ καλλιεργεῖ τὸ λεγόμενο πρόβλημα τοῦ «μακεδονικοῦ ἔθνους» καὶ τῆς «Μεγάλης Μακεδονίας». […] Τὸ νοτιότερο τμῆμα τῆς Σερβίας ὀνομάστηκε Ὁμόσπονδη Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας. Εἶναι μιὰ περιοχὴ μὲ πολλὲς μικρὲς ἐθνικὲς ὁμάδες καὶ ὅπου ἕνα μικρὸ τμῆμα (κάτω τοῦ 50%) θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του Μακεδόνα καὶ ὄχι Βούλγαρο. […] Ἡ ἱστοριογραφία μᾶλλον θ’ ἀργήσει πολὺ νὰ ξεκαθαρίσει τὴν προσωπικότητα καὶ τὸ ρόλο τοῦ Τίτο. Γεγονός, πάντως, εἶναι ὅτι ἀπὸ τὸ 1946 ἔσπρωχνε τὸ ΚΚΕ νὰ συρθεῖ σὲ ἐμφύλιο πόλεμο (βλέπε Τζίλας: Συνομιλίες μὲ τὸν Στάλιν). Μιὰ πρώτη βάσιμη ὑπόθεση εἶναι πὼς ἡ στάση του βοηθοῦσε περισσότερο τὴν προσπάθεια ἐγκαθίδρυσης τῆς PAX AMERIKANA
[…] Ὁ Τίτο πρῶτα, ἀπαίτησε ἀπὸ τὸ ΚΚΕ, γιὰ νὰ μὴν κλείσει τὰ σύνορα στοὺς ἀντάρτες, ν’ ἀναγνωρίσει τὴν ὕπαρξη «μακεδονικοῦ ἔθνους» καὶ τὸ δικαίωμα τῆς αὐτοδιάθεσής του (ἔτσι ἔγινε γνωστὴ ἡ 5η ὁλομέλεια τῆς Κ.Ε. ἐπιτροπῆς τοῦ ΚΚΕ, ἀρχὲς 1949 γιὰ τὴν ὁποία τόσα πολλὰ ἔχουν γραφτεῖ). Μά, ὁ Τίτο, ἀμέσως μετὰ ἔκλεισε τὰ σύνορα, σύναψε φιλικότατες σχέσεις μὲ τὴν ἐπίσημη Ἑλλάδα, ζητώντας της ὅμως νὰ ἀναγνωρίσει τὴν ὁμόσπονδη «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας». Πρᾶγμα ποὺ ἔγινε ἀποδεκτό. Τελικὰ φτάσαμε καὶ στὸ γνωστὸ «Βαλκανικὸ Σύμφωνο», ἔκφραση τῆς PAX AMERIKANA στὰ Βαλκάνια. Μὰ ἡ προπαγάνδα γιὰ τὴ «Μεγάλη Μακεδονία», ὄχι μονάχα δὲν σταμάτησε, ἀλλὰ ἀντίθετα γιγάντωνε μὲ κέντρο τὶς ΗΠΑ, τὸν Καναδὰ καὶ τὴν Αὐστραλία. […]
Ὅπως καὶ ἂν εἶχαν τὰ πράγματα, ὁ τιτοϊκὸς ἐπεκτατισμὸς καὶ τὸ σχέδιο γιὰ τὴ «Μεγάλη Μακεδονία», ἀπὸ τὸ 1948 ἴσαμε τὴ διάλυση τῆς Γιουγκοσλαβίας, ἐξυπηρετοῦσε τὴν PAX AMERIKANA. Τὰ πράγματα ἀλλάζουν ἀπὸ τὸ 1990. Ἡ Σοβιετικὴ Αὐτοκρατορία κατέρρευσε (σύμπτωμα διάλυσης τοῦ μεταπολεμικοῦ ΣΤΑΤΟΥΣ ΚΒΟ) καὶ νέοι ἀνταγωνισμοὶ ἐμφανίζονται γιὰ τὴν κοσμοκρατορία. Μέσα σὲ νέες συνθῆκες ἀποδιοργάνωσης καὶ σήψης τοῦ παγκόσμιου συστήματος, οἱ πάντες διεκδικοῦν τὸ ξαναμοίρασμα τοῦ κόσμου (ἰδιαίτερα ἡ γερμανοκεντρικὴ Εὐρώπη καὶ ἡ Γιαπωνία). Ἔτσι καὶ τὸ θέμα τῆς «Μεγάλης Μακεδονίας» καὶ τοῦ σωβινισμοῦ τῶν Σκοπίων, χωρὶς ν’ ἀλλάζει τὴν οὐσία του, γίνεται πιὸ περίπλοκο.
[…] Ἡ σύγχρονη ἐνδεχομενικότητα περικλείει τὰ πάντα καὶ προκαλεῖ τὸν ἀκράτητο τυχοδιωκτισμὸ σ’ ὅλους τοὺς ἀντεπαναστάτες. Γι’ αὐτὸ καὶ τυχοθῆρες εἶναι, μὰ καὶ πάσχουν ἀπὸ ἠθικὴ γυμνότητα. Ἐξηγεῖται, λοιπόν, τὸ γιατὶ τὸ κρατίδιο τῶν Σκοπίων, ὡς πιόνι, μπορεῖ νὰ παίζει ἄνετα τὸ παιχνίδι τῆς «Μεγάλης Μακεδονίας», ἀφοῦ τὸ πιόνι αὐτὸ μπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθεῖ ἀπ’ ὅλους τοὺς πρωταγωνιστὲς καὶ μνηστῆρες τῆς παγκόσμιας ἡγεμονίας. Νέα τάξη πραγμάτων δὲν ὑπάρχει. Χάος, ὅπως τονίσαμε, βασιλεύει!
[…] Τὸ καπιταλιστικὸ ἑλληνικὸ κράτος, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς ἵδρυσής του, ἀκολούθησε πολιτικὴ ποὺ τὴν ὑπαγόρευαν πρώτιστα τὰ συμφέροντα τοῦ ἑλληνικοῦ καπιταλισμοῦ καὶ τῶν περιβόητων «προστάτιδων δυνάμεων» (βλέπε τὸ ἔργο μας: Νεοελληνικὴ ἐξωτερικὴ πολιτική, Ἀθήνα 1981). Κι αὐτὴ ἡ πολιτικὴ ὁδηγεῖ πάντα στὴν ἀποδοχὴ τοῦ κατακερματισμοῦ τοῦ ἱστορικοῦ μας χώρου, στὴ λεγόμενη «ἑλληνοτουρκικὴ φιλία» καὶ σὲ κάθε τὶ ποὺ ἐμπεδώνει τὸ παγκόσμιο πολεμικο-στρατηγικὸ σύστημα τῆς διεθνοῦς ἀποικιοκρατικῆς (τώρα νεοαποικιακῆς) τάξης πραγμάτων. Κι ἂς τὸ πληρώνει αὐτὸ τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος πανάκριβα (μὲ σειρὰ ἀπὸ μεγάλες ἐθνικὲς συμφορές). Οἱ χαμένες πατρίδες τὰ λένε ὅλα! […]

Νίκος Ψυρούκης, Ἱστορικὸς χῶρος καὶ Ἑλλάδα, ἐκδ. Αἰγαῖον, Λευκωσία 1993



Παρασκευή 5 Ιανουαρίου 2018

Βάπτισμα - κατάβαθα τῆς συγγνώμης

[…] Μὲ τὸν Ἰησοῦ τὸ βάπτισμα τοῦ Ἰωάννη μεταβάλλει περιεχόμενο καὶ ἀνάγεται σὲ ὅ,τι δίνει στὸν ἄνθρωπο δύναμι νὰ ἀλλάξῃ μέσα του - ἀποκτᾶ ἐσχατολογικὴ σημασία. Στὴν γύμνια καὶ τὴν ἀθωότητα ποὺ φέρνει τὸ νερὸ συνειρμικὰ στὸν νοῦ, ὡριμάζει μία πνευματικότητα ῥήξεως μὲ τὶς καθιερωμένες ἀξίες καὶ ἐπανευρέσεως τῆς ἄφθαρτης πρώτης εἰκόνας τους, πνευματικότητα ἀφέσεως στὸ ὄνειρο καὶ στὴν λαχτάρα τῆς ἀληθινῆς ζωῆς. Τώρα ὑπεράνω τῆς ἠθικῆς καθαρότητος τίθεται ἡ Χάρις. Ὄχι ὡς ἐπιβράβευσι ἀρετολογικὴ ἀλλὰ ὡς δωρεὰν βοήθεια στὸν ἀδύναμο. Μὴ μᾶς διαφεύγῃ ὅτι ὅλα συμβαίνουν ἐνόσῳ ὁ Ἰησοῦς ἀνεβαίνει ἀπὸ τὸ νερό, κατὰ τὴν ἀναστάσιμη στιγμὴ τῆς Βαπτίσεως καὶ ὄχι κατὰ τὸ βύθισμα, ὅπου ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος ἐνταφιάζεται γιὰ νὰ ἐγερθῇ νέος. Ὡς ὑπέρβασι τῶν ψευδαισθήσεων κάθε αὐταρκείας λογικῆς, ἡ ἀνάστασι ἐδῶ εἶναι καὶ ἀποκάλυψι. […]
Οὐρανός, περιστέρι, φωνή, ὁδηγοῦν μέσῳ τοῦ Ἰησοῦ τὸν συμβολισμὸ τοῦ βαπτισματικοῦ καθαρμοῦ ἐπέκεινα τῆς ἠθικῆς σὲ προοπτικὴ πνευματική, σὰν νὰ ὑπογράφουν πὼς ὅποιο καὶ νὰ εἶναι τὸ ἀνθρώπινο ἁμάρτημα, πάνω ἀπὸ τὴν νομικὴ ἐκτίμηση τίθεται ἡ συγγνώμη. Ἡ συγγνώμη ἡμερώνει καὶ εἰρηνεύει τὸν ἄνθρωπο· ἡ ἀπειλὴ τιμωρίας τὸν σκιάζει καὶ τὸν ἐξαγριώνει, τὸν φέρνει πρὸς τὸ μηδέν, ἀφοῦ ἡ ὕπαρξί του παύει νὰ ἔχῃ τὸ ὁποιοδήποτε νόημα. Ἡ συγγνώμη βρίσκεται ἐκτὸς νόμου καὶ σημαίνει ὅτι ὁ Θεὸς δὲν θέλησε ποτὲ οὔτε θέλει νὰ μᾶς τιμωρήσῃ, ἐπειδὴ ἀκριβῶς μᾶς ἀγαπᾶ. […]

Στέλιου Ῥάμφου, Τὸ μυστικὸ τοῦ Ἰησοῦ, ἐκδ. Ἁρμός, Ἀθῆναι 2006