 |
Δημιουργώντας τέχνη, μιμούμαστε τὸν Δημιουργό, ἐπειδὴ πλαστήκαμε κατ’ εἰκόνα και καθ’ ὁμοίωση τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἀπὸ τὶς λιγοστὲς στιγμὲς ποὺ τοῦ μοιάζουμε. […] Ἡ τέχνη εἶναι προσευχή.
Τὸ καθῆκον ἑνὸς ἀνθρώπου εἶναι νὰ ὑπηρετεῖ. Γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο, αὐτὴ ἡ ἰδέα διαστρεβλώνεται καὶ μετατρέπεται σὲ ἀγῶνα γιὰ ἐξουσία ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ δὲν ὑπηρετοῦν, ἀλλὰ ἐκμεταλλεύονται τὴν ὑπηρεσία ἄλλων. Γιατὶ σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο ὑπάρχει μόνο μιὰ ἀρχὴ ἀλληλεπίδρασης, δόξα τῷ Θεῷ, κι αὐτὴ εἶναι νὰ ὑπηρετεῖς καὶ τίποτε ἄλλο.
Ἡ ἀγάπη διαμορφώνει τὰ ἀνθρώπινα ὄντα. Ἡ ἀγάπη ὡς ἱκανότητα θυσίας, νὰ προσφέρεις τὸν ἑαυτό σου γιὰ τοὺς ἄλλους. Ἐὰν ἡ ἀγάπη ἐμποδίζεται διαστρέφει ἕνα πρόσωπο καὶ τὸ φθείρει.
Πίστευε εἰς πεῖσμα ὅλων. Ἡ πίστη εἶναι γνώση μέσω τῆς ἀγάπης.
Ἀντρέι Ταρκόφσκι,
Σινεμὰ σὰν προσευχὴ
