Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017

οἱ ἀναχόρταγοι

φωτογραφία Ἀντρέι Ταρκόφσκι

[…] ―Νὰ κάμῃς νόμο-τρόπο*1, λέω ᾽γώ, ν᾽ ἀγοράσῃς ἕνα σπιτότοπο ἀπάνω στὰ Κοτρώνια, ἢ στὰ Γελαδάδικα, ἢ στὸν Ἀπάνω Μαχαλᾶ, νὰ χτίσετε κανένα σπιτάκι, νὰ μὴ σᾶς πατῇ τὸ νερό.
Ἡ χήρα ἔλαβε τὸν λόγον:
―Καλὰ τὸ λές, γείτονα, μὰ κεῖνος ὁ νταβατζής*2 μας ὁ Ξυγκάκιας, τοῦ χρωστοῦμε, λέει, δὲν ξέρω πόσα γίνονται, τριακόσιες δραχμές, ὅλο τὸ διάφορο-κεφάλι*3, τὸ διάφορο-κεφάλι… κι ἂς τοῦ πληρώναμε ταχτικὰ τὸ διάφορο, μόνο δυὸ χρονιὲς δὲν τοῦ πληρώσαμε… Θὰ μᾶς ἔχῃ πάρει ἄλλα τόσα κι ἄλλα τόσα, κι ἀκόμα δῶσ᾽ του, τὸ διάφορο-κεφάλι του… κ᾽ ἐφοβέριζε νὰ μᾶς βγάλῃ ἀπὸ τὸ σπίτι, νὰ μᾶς τὸ πουλήσῃ στὴ δημοπρασία… καὶ μᾶς εἶπε τὶς προάλλες, θὰ πέσῃ, μᾶς εἶπε, τὸ σπίτι νὰ μᾶς πλακώσῃ… Νά ποὺ ἔπεσε τώρα, ἂς τὸ χαρῇ… Δὲν ἔστελνε δὰ σήμερα κανένα κλήτορα ἢ κανένα ταχτικὸ νὰ μᾶς βγάλῃ ἀπ᾽ τὸ σπίτι, μεγάλη χάρη θὰ μᾶς ἔκανε… ὅλοι μας δυὸ πῆχες τόπο θὰ χρειαστοῦμε γιὰ νὰ μᾶς θάψουν… Ἂς χορτάσουν πλιὰ οἱ ἀναχόρταγοι… […]

 Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Τὸ σπιτάκι στὸ λιβάδι, Ἅπαντα, τ. 3, κριτικὴ ἔκδοση Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλος, ἐκδ. Δόμος, Ἀθήνα 1984


 τὰ ἀδύνατα δυνατὰ
⃰ ἐκεῖνος ποὺ ἀπαιτεῖ πιεστικὰ

⃰ ἀνατοκισμὸς

Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2017

κίνημα καὶ ἐπιβολὴ

Ενάντια στον ανταγωνισμό, η αλληλεγγύη: 
Να διώξουμε από το κίνημα ό,τι αναπαράγει τον κόσμο της δύναμης και της επιβολής

ἀνακοίνωση ἀναρχοσυνδικαλιστικῆς πρωτοβουλιας ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ

19 Νοεμβρίου 2017


Η Νατάσα Τσουκαλά, δικηγόρος που βρέθηκε για πολλά χρόνια στο πλευρό των καταπιεσμένων και των θυμάτων καταστολής, δίνει μάχη για τη ζωή της στον Ευαγγελισμό. Ακόμα κι αν την κερδίσει είναι πολύ πιθανό να μην καταφέρει να σώσει το πόδι της.
Το χτύπημα που δέχθηκε η Νατάσα Τσουκαλά δεν ήταν ένα εκδικητικό χτύπημα από αστυνομικό, δεν ήταν αποτέλεσμα ενέδρας που έστησαν ακροδεξιοί φασίστες. ‘Ηταν αποτέλεσμα μια φωτοβολίδας που έπεσε σε ευθεία βολή μέσα σε κατοικημένη περιοχή, από κάποιο μέλος από τις ομάδες αυτές που εδώ και κάποιον καιρό επιχειρούν με την ανοχή μεγάλου τμήματος του κινήματος να εκκενώσουν τον  αναρχισμό από όλο το ανθρωπιστικό, αλληλέγγυο, κοινωνικό και ελευθεριακό περιεχόμενό του.
Θα ήμασταν ανειλικρινείς αν παριστάναμε ότι πέσαμε από τα σύννεφα. Είναι αρκετά χρόνια τώρα που ομάδες που αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικές λειτουργούν σε αντίθεση με κάθε αρχή της ελευθεριακής και της αναρχικής σκέψης:
Εκεί όπου ο αναρχισμός προτάσσει την αλληλεγγύη, αυτές προτάσσουν τον ανταγωνισμό.

Εκεί όπου ο αναρχισμός προτάσσει την κοινωνικότητα, αυτοί προτάσσουν τον ατομικισμό.

Εκεί όπου ο αναρχισμός προτάσσει την σύνθεση και τη δημιουργία, αυτοί προτάσσουν την τυφλή βία και τον μιλιταρισμό.

Εκεί που ο αναρχισμός προτάσσει την ελευθερία και τη ζωή, αυτοί προτάσσουν τον κυνισμό, τη συνωμοσία, την «αποτελεσματικότητα» και τη λατρεία της δύναμης.

Τις είδαμε να δρουν τον Σεπτέμβριο του 2014 στο Κερατσίνι, όταν κόντεψαν να σκοτώσουν την συντρόφισσα Κ.Κ., χτυπώντας την με λοστό στο κεφάλι επειδή διαφωνούσε με το σπάσιμο των… ΚΕΠ. Τις είδαμε να επιτίθενται σε εκδηλώσεις και πάρτι αντικαπιταλιστικών οργανώσεων, χτυπώντας γυναίκες, συντρόφισσες και συντρόφους για να πάρουν το ταμείο. Τις είδαμε να επιτίθενται σε συντρόφισσες και συντρόφους που έστηναν τα τραπεζάκια τους στο Πολυτεχνείο του 2015. Τις είδαμε και στο τριήμερο του Πολυτεχνείου, να αποκλείουν τις υπόλοιπες τάσεις από τον χώρο και να πετάνε πέτρες σε όποιον πλησιάζε το στρατόπεδό τους.
Τις είδαμε κυρίως, να υπερασπίζονται κατά κανόνα με υπερηφάνεια τη δράση τους την επόμενη μέρα. Όπως χθες και σήμερα, με το ναζιστικής προέλευσης και απύθμενης χυδαιότητας επιχείρημα της «παράπλευρης απώλειας» ή με την ελεεινή γκεμπελίστικη απόπειρα να παρουσιάσουν τη Νατάσα Τσουκαλά ως συνεργάτιδα της αστυνομίας.

Η εικόνα που κυκλοφόρησε από τον βαρύ τραυματισμό της Νατάσας Τσουκαλά, δεν αφήνει κανένα περιθώριο στην αμφιβολία: οι ομάδες αυτές λειτουργούν με απόλυτη αδιαφορία προς την ανθρώπινη ζωή, που είναι το μέτρο κάθε ελευθεριακής και εξεγερτικής αντίληψης, προκειμένουν να επιδοθούν σε ασκήσεις δύναμης, επιβολής, κυριαρχίας και εξουσίας. Οι ομάδες αυτές δεν αντιμάχονται το Κράτος, λειτουργούν ως ένα εν δυνάμει Κράτος που διεκδικεί την αυθαίρετη εξουσία για λογαριασμό τους.
Δεν έχει απομείνει καμία απολύτως δικαιολογία για να συνεχιστεί η ανοχή του κινήματος απέναντι σε αυτές τις ομάδες. Η πρακτική τους προσβάλει, συκοφαντεί, αδυνατίζει και ντροπιάζει το κοινωνικό και το ελευθεριακό κίνημα και κάθε αγώνα για μια κοινωνία χωρίς επιβολή. Η μοναδική τους συνεισφορά είναι η σχετικοποίηση της καταστολής, σαν αυτή που είδαμε να εκτυλίσσεται από τις αστυνομικές δυνάμεις το βράδυ της Παρασκευής, απέναντι σε διαδηλωτές που επέστρεφαν από την πορεία στη λεωφόρο Αλεξάνδρας και απέναντι στην γειτονιά των Εξαρχείων, που πέρα από τη δυσφήμιση των ΜΜΕ και των πολιτικών παπαγάλων έχει κάθε τόσο να αντιμετωπίσει και την εισβολή των ΜΑΤ εν είδει κατοχικού στρατού.
Η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε καλεί κάθε ελευθεριακή και αντικαπιταλιστική οργάνωση, κάθε άνθρωπο που παλεύει για την ελευθερία, σε συντονισμό για την αυτοάμυνα του κινήματος, τόσο απέναντι στην κρατική καταστολή που παραμένει η ίδια είτε κυβερνά η «Δεξιά» είτε κυβερνά η «Αριστερά» όσο και απέναντι σε φαινόμενα αντικοινωνικής βίας, περιφρόνησης της ανθρώπινης ζωής και απόπειρας να υποκατασταθούν οι κοινωνικές διεργασίες από έναν ατελείωτο τυφλό μιλιταρισμό.

Βρισκόμαστε στο πλάι της Νατάσας Τσουκαλά και κάθε ενός από τα εκατοντάδες θύματα της αστυνομικής βίας της Παρασκευής 17/11.

-Ενάντια στον ανταγωνισμό, η αλληλεγγύη.
-Περιφρουρούμε τις ελευθεριακές και κοινωνικές αρχές του κινήματος, από απόπειρες εκτροπής προς τη λατρεία της δύναμης και τον μιλιταρισμό.
-Οργανωνόμαστε απέναντι στη φτώχεια, την καταστολή και κάθε είδος επιβολής και κυριαρχίας.
-Παλεύουμε για την οριζόντια ελευθεριακή οργάνωση των καταπιεσμένων σε κάθε χώρο δουλειάς, κάθε αμφιθέατρο και κάθε γειτονιά.
-Για την ελευθερία του καθενός και την ισότητα όλων.

Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2017

ἡ συμφορὰ τῆς ἐξουσίας

Διαμαντὴς Διαμαντόπουλος
[…] Ἀλλοίμονο! Τὶ θὰ πάθω; Πῶς θὰ διεκτραγωδήσω τὴ δημόσια καὶ κοινὴ συμφορά; Καταντήσαμε νὰ μὴν εὐδοκιμοῦμε σχεδὸν σὲ τίποτε ἄλλο, παρὰ νὰ φθείρουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο καὶ νὰ βλάπτουμε τοὺς κατωτέρους μας… Καὶ ἂν ὑποκριθοῦμε γιὰ λίγο κάποια φαινομενικὴ εἰρήνη μεταξύ μας, οἱ ἐξουσιαστὲς αὐξάνουμε ἀκόμα περισσότερο τὴν καταπίεση τῶν φτωχῶν, ἐπιβάλλοντας βαρύτερους φόρους σὲ αὐτοὺς ποὺ ἐργάζονται χειρωνακτικά. Ποιὸς στρατιώτης ἀρκεῖται τώρα στὸν μισθό του; Ποιὸς ἄρχοντας δὲν εἶναι ἕτοιμος νὰ ἁρπάξει; Αὐτοὶ ποὺ ταΐζουν σκυλιὰ καὶ τρέφουν γουρούνια καταβροχθίζουν σὰν ἀγριογούρουνα καὶ αἱμοβόρα σκυλιὰ τὴν περιουσία τῶν ἀπροστάτευτων. Γι’ αὐτὸ ὑψώνουν οἱ φτωχοὶ τὴ φωνή τους ἐνάντια σὲ ὅλους σας· ἐνάντια σὲ σᾶς ποὺ κατέχετε τὴν ἐξουσία, σὲ σᾶς ποὺ ἀκολουθεῖτε, σὲ σᾶς ποὺ στρατεύεσθε, σὲ σᾶς ποὺ ὑπηρετεῖσθε ἀπὸ αὐτούς, γιατὶ δὲν μποροῦν νὰ ὑποφέρουν τὴν ἄσπλαχνη καὶ μισάνθρωπη συμπεριφορὰ τῶν φοροεισπρακτόρων καὶ τὴ συνεχῆ βία καὶ ἀδικία ποὺ προέρχεται ἀπὸ σᾶς ποὺ εἶστε ἰσχυρότεροί τους. […]


Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ,  Ὁμιλία 63, 9, Ὁμιλίαι ΚΒ´, ἔκδ. Σ. Οἰκονόμου, Ἀθῆναι 1861

Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2017

«ἡ ἐξαχτίνωση τοῦ χτήνους» ⃰



(Μιὰ πολιτικὴ διαθήκη τῆς ἐξεγερμένης Κρονστάνδης)

«…Κάνοντας τὴν ἐπανάσταση τοῦ Ὀκτωβρίου, ἡ εργατικὴ τάξη εἶχε ἐλπίσει ὅτι θὰ πετύχει τὴ χειραφέτησή της. Μὰ τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ χάσουν οἱ ἄνθρωποι τὴν προσωπικότητά τους καὶ νὰ γίνουν πιὸ σκλάβοι ἀπὸ πρῶτα.
Ἡ ἐξουσία τῆς ἀστυνομικῆς μοναρχίας πέρασε στὰ χέρια τῶν σφετεριστῶν μπολσεβίκων. Αὐτοί, ἀντὶ νὰ ἀφήσουν ἐλεύτερο τὸν λαό, τοῦ ἐπεφύλαξαν τὸν τρόμο τῶν φυλακῶν τῆς Τσεκά, ποὺ οἱ μέθοδές της εἶναι πολὺ πιὸ φρικτὲς ἀπ’ τὶς μέθοδες τῆς τσαρικῆς χωροφυλακῆς.
Ἔχοντας ἀγωνιστεῖ κι ἔχοντας ὑποφέρει χρόνια ὁλόκληρα, ὁ ἐργαζόμενος τῆς Σοβιετικῆς Ρωσίας δὲν κέρδισε γιὰ ἀντάλλαγμα τίποτ’ ἄλλο ἐξὸν ἀπὸ αὐθαίρετες διαταγές. Οἱ «κοζάκοι» τῆς Τσεκὰ τὸν τρύπησαν μὲ τὶς ξιφολόγχες τους καὶ τὸν κτύπησαν μὲ τὶς σφαῖρες τους. Ἡ μπολσεβίκικη ἐξουσία ἀντικατέστησε τὸ ἔνδοξο σύμβολο τῶν ἐργαζόμενων -τὸ σφυροδρέπανο- μὲ ἕνα ἄλλο σύμβολο: τὴν ξιφολόγχη καὶ τὸ κιγκλίδωμα τῆς φυλακῆς, πρᾶγμα ποὺ ἐπέτρεψε στὴ νέα γραφειοκρατία, στοὺς κομισάριους καὶ στοὺς μπολσεβίκους ὑπαλλήλους, νὰ ἐξασφαλίσουν γιὰ λογαριασμό τους μιὰ ἥσυχη καὶ ἄνετη ζωή.
Ὅμως, τὸ ποταπότερο καὶ τὸ ἐγκληματικότερο ἀπ’ όλα εἶναι ἡ πνευματικὴ σκλαβιά, ποὺ ἐγκαθίδρυσαν οἱ μπολσεβίκοι: ἄρχισαν νὰ καναλιζάρουν ἀκόμα καὶ τὴ σκέψη, ἀκόμα καὶ τὶς ἠθικὲς ἀξίες τῶν ἐργαζομένων, ἀναγκάζοντας τὸν καθένα νὰ σκέφτεται μόνο σύμφωνα μὲ τὶς δικές τους ἀντιλήψεις. […]
Οἱ μπολσεβίκοι χύνοντας τὸ αἷμα τῶν μαρτύρων καὶ σταθεροποιώντας ἔτσι τὴν κυριαρχία τους, ἀπαρνήθηκαν τὴ Ρωσία τῶν ἐργαζομένων, ἀπαρνήθηκαν τὴν πρώτη χώρα ποὺ σήκωσε τὴν κόκκινη σημαία τῆς χειραφέτησης τῆς ἐργασίας. Οἱ μπολσεβίκοι πνίγουν σὲ μιὰ θάλασσα αἵματος ὅλες τὶς μεγάλες καὶ ὡραῖες ὑποσχέσεις καὶ δυνατότητες τῆς προλεταριακῆς Ἐπανάστασης.
Γινόταν ὅλο καὶ πιὸ φανερό, κι εἶχε γίνει ὁλοφάνερο τώρα πιά, ὅτι οἱ μπολσεβίκοι, ἄσχετα ἀπ’ τὰ ὅσα λένε καὶ δηλώνουν, δὲν τό ’χουν σκοπό τους νὰ ὑπερασπιστοῦν τὰ δικαιώματα τῶν ἐργαζομένων. Τὰ συμφέροντα τῆς ἐργατικῆς τάξης τοὺς εἶναι ξένα. Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ κατάκτησαν τὴν ἐξουσία, τὸ μόνο ποὺ τοὺς νοιάζει εἶναι νὰ μὴν τὴν χάσουν. Γιὰ νὰ τὴν κρατήσουν, εἶναι ἕτοιμοι νὰ καταφύγουν σὲ ὅλα τὰ μέσα: στὴ συκοφαντία, στὴ βία, στὴν ἀπάτη, στὴ δολοφονία, στὰ ἀντίποινα ἐναντίον τῶν οἰκογενειῶν τῶν ἐξεγερμένων. […]» 


Ἄρης Ἀλεξάνδρου, Ἡ ἐξέγερση τῆς Κρονστάνδης, ἐκδ. Πανοπτικόν, Θεσσαλονίκη 2015



 ⃰ ὁ τίτλος τῆς ἀνάρτησης εἶναι στίχος ἀπὸ τὴ «Νεολιθικὴ νυχτωδία στὴν Κρονστάνδη» (1987) τοῦ Νίκου Καρούζου