Γιάννης Χριστοφόρου |
Ἐν τῇ μοναχικῇ ὑποσχέσει
τῆς ἀκτημοσύνης ἡ ἔμφασις δίδεται εἰς τὴν πάλην πρὸς τὸ πάθος τῆς «φιλοκτημοσύνης» ἢ τῆς «φιλαργυρίας». Δι’ αὐτῆς ὁ μοναχὸς δὲν ὑπόσχεται
τόσον νὰ ζήσῃ «ἐν πτωχείᾳ» (ὡς ὑπόσχονται οἱ δυτικοί), ὅσον νὰ ἐλευθερώσῃ τὸ
πνεῦμα αὐτοῦ ἀπὸ τῆς ἐπιθυμίας τοῦ «κατέχειν» μέχρι τοιούτου βαθμοῦ, ὥστε ὁ ἀληθὴς
θεράπων τῆς ἀκτημοσύνης παύει νὰ φείδηται καὶ τοῦ ἰδίου αὐτοῦ σώματος. […]
Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος
δὲν ἠδυνήθη νὰ ὀργανώσῃ τὴν ζωὴν αὐτοῦ κατὰ τοιοῦτον τρόπον, ὥστε νὰ ἔχῃ ἀρκετὴν
«σχόλην», ἐλεύθερον χρόνον, διὰ τὴν προσευχὴν καὶ τὴν πνευματικὴν θεωρίαν τοῦ
Θεοῦ. Καὶ αἰτία τούτου εἶναι τὸ ἄπληστον πάθος τῆς «φιλοκτημοσύνης». Τὸ πάθος
τοῦτο τῆς πλεονεξίας ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὠνόμασεν εἰδωλολατρίαν (βλ. Κολ. γ´ 5)
καὶ ὁ ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος «ἀπιστίας
θυγατέρα»…«εὐαγγελίων μυκτηριστὴν καὶ παραβάτην ἑκούσιον». Ἡ γνησία
χριστιανικὴ ἀκτημοσύνη εἶναι ἄγνωστος, ἀκατανόητος εἰς τὸν κόσμον. Καὶ ἂν τολμήσωμεν
νὰ ἰσχυρισθῶμεν ὅτι αὕτη ἐπεκτεινομένη ἀπορρίπτει οὐχὶ μόνον κτήσεις ὑλικάς, ἀλλὰ
καὶ διανοητικάς, τότε θὰ φανῇ τοῦτο εἰς τὴν πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων παραφροσύνη.
Ἄνθρωποι ἔχοντες ἐπιστημονικὰς γνώσεις θεωροῦν τὸν πνευματικὸν αὐτῶν πλοῦτον ὡς τὴν οὐσίαν τῆς ὑπάρξεως αὐτῶν,
μὴ ὑποπτευόμενοι παντάπασιν ὅτι ὑπάρχει ἄλλη, ὑψηλοτέρα γνῶσις, καὶ θησαυρὸς ἀληθῶς
ἀσύγκριτος πρὸς τὸν ἴδιον αὐτῶν πλοῦτον, φέρων μεθ’ ἑαυτοῦ βαθεῖαν εἰρήνην. […]
Ἡ ἀγάπη πρὸς τὰς
κτήσεις ἐκδιώκει τὴν ἀγάπην πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὸν πλησίον. Καὶ οἱ ἄνθρωποι δὲν ἀντιλαμβάνονται
τοῦτο καὶ δὲν θέλουν νὰ ἐννοήσουν ὅτι ἐκ τῆς ἀπληστίας τῶν ἐπιθυμιῶν αὐτῶν, αἱ ὁποῖαι
κυριεύουν τὰ πνεύματα καὶ τὰς καρδίας αὐτῶν, ἐκπηγάζουν τὰ ἀναρίθμητα παθήματα ὁλοκλήρου
του κόσμου. Ὁ τῆς Κλίμακος Ἅγιος λέγει: «Ρίζα
πάντων τῶν κακῶν ἡ φιλαργυρία ἐστί τε καὶ λέγεται (βλ. Α´ Τιμ. ς´ 10)· μῖσος γὰρ
καὶ κλοπὰς καὶ φθόνους καὶ χωρισμοὺς καὶ ἔχθρας καὶ ζάλας καὶ μνησικακίας καὶ ἀσπλαχνίας
καὶ φόνους αὕτη πεποίηκε» - καὶ πολέμους. […]
ἀρχιμ. Σωφρονίου
(Σαχάρωφ), Ἄσκησις καὶ Θεωρία, Ἱ. Μ.
Τιμίου Προδρόμου Ἔσσεξ Ἀγγλίας 1996