Ἡ σκόνη ποὺ ...ἔπεσε

 

«Τὸ πιὸ μεγάλο λάθος πού 'κανε ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση ἦταν ποὺ ἀπαγόρευσε τὸν Θεὸ καὶ τὴ θρησκεία. Σήμερα θά 'χε ὅλον τὸν κόσμο μαζί της», ἀναφέρει ὡς καταστάλαγμα ζωῆς ὁ γέρος πιὰ ἀντάρτης Γιῶργος Ἀρμένης στὴν ταινία τοῦ Τάσου Ψαρρᾶ «Ἡ σκόνη ποὺ πέφτει». Ὅλοι οἱ συνειρμοὶ γιὰ τὸν φρικτὸ ἐκφυλισμὸ τοῦ σοσιαλισμοῦ συνηρημένοι στὴν πυκνὴ ἀφετηρία τῆς ἀποτυχίας, ἀπὸ τὴν ἁπλότητα τῆς λαϊκῆς ψυχῆς, ποὺ δόθηκε στ' ὄνειρο γιὰ ἕναν καλύτερο κόσμο.

«Εἶμαι ἐπαναστάτης»

 

Φρονῶ δηλαδὴ ότι, ὅπως τὸ φῶς τοῦ ἡλίου, ὁ ἀήρ, τὸ ὕδωρ κτλ. εἶνε εἰς τὴν καθολικὴν τῶν ἀνθρώπων χρῆσιν, οὕτω καὶ πάντα τὰ ἄλλα ὅσα ὁ ἄνθρωπος χρειάζεται, δύνανται νὰ καταστῶσι κοινά, ἐὰν οἱ ἀτελεῖς καὶ ἐγωιστικοὶ νόμοι, τοὺς ὁποίους ἐνομοθέτησεν ἡ ἐπίσης ἀτελὴς διάνοια τοῦ ἀνθρώπου, ἀντικαθιστῶσι διὰ τοῦ τελειοτάτου καὶ δικαιοτάτου τοῦ Ἰησοῦ, ὅστις παραγγέλλει «ἀγάπα τὸν πλησίον Σου ὡς σεαυτόν». Εἶνε δύσκολο ν’ ἀρνηθῇ τις ὅτι ἐὰν ὁ νόμος οὗτος ἐφαρμοσθῇ ποτέ, οἱ ἄνθρωποι θὰ ὦσιν ἀδελφοὶ κὶ ἡ χαρὰ καὶ τὸ μειδίαμα θὰ βασιλεύσωσι μεταξύ των ἀντὶ τῶν δακρύων αἵματος. […]

Διὰ τὴν ἐργασίαν μου ταύτην ἂς λυπηθῶσιν οἱ ἀφένται, οὐχὶ ὅμως καὶ οἱ πατριῶται, διότι ἐκ ταύτης κατὰ διάνοιαν μόνον ὠφελεῖται ὁ σοσιαλισμός, ἐμπράκτως δὲ ἡ Πατρίς, εἰς τὴν ὁποίαν τοὺς φόρους, τοὺς ἀγαθοὺς πολίτας καὶ τοὺς γενναίους στρατιώτας προσφέρει ὁ μεγάλος πληθυσμὸς τῶν σκληραγωγημένων καὶ ἐργαζομένων χωρικῶν καὶ ὄχι ὁ ἐλάχισστος τῶν ἐκφυλισμένων καὶ ἀργῶν τσιφλικιούχων.

Μαρίνος Ἀντύπας, «Προτιμῶ τὰς ἐνέσεις ἀπὸ τὰς καυτηριάσεις», ἐφ. Ἀνάστασις, ἀρ. 55 (24-3-1907)