ἡ δικτατορία τοῦ καλοῦ

Μοναχὰ ὁ Θεὸς ἄφησε στὸν παράδεισό του νὰ ὑπάρχει altera pars. Ὁ ἄνθρωπος στοὺς δικούς του παράδεισους δὲν ἀφήνει. Χώρια ἀπὸ τὶς διάφορες ἄλλες διχτατορίες, ἀκόμη καὶ η περιλάλητη διχτατορία τοῦ προλεταριάτου δὲν ἀφήνει νὰ ὑπάρξει altera pars. Θεωρεῖ τὸν ἑαυτό της ἀπόλυτο ἢ ἀποκλειστικὸ ἐκπρόσωπο τοῦ καλοῦ καί, ἑπομένως, δὲ βλέπει τὸ λόγο γιατὶ νὰ μὴν ὑπάρχει διχτατορία τοῦ καλοῦ. Μοναχὰ ὁ Θεὸς χάρισε τὴν ἐλευθερία στὸν ἄνθρωπο -τὸν ἀνύψωσε τόσο πολύ- θεσπίζοντας πὼς ἀκόμα καὶ ἡ ἀπόλυτη μονοκρατορία ἢ διχτατορία τοῦ καλοῦ δὲν εἶναι ἀντάξια γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Τὸν ἄφησε νὰ διαλέξει, δηλαδὴ νὰ ζήσει ἐλεύθερος. Ἡ ἐλευθερία ἔρχεται ἀπὸ τὸν Θεό· ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ἔρχεται τὸ ἀντίθετό της.

Δὲ θὰ βάλει ποτὲ μυαλὸ ὁ ἄνθρωπος. Ἔτσι θὰ παραδέρνει αἰώνια.

Ζήσιμος Λορεντζάτος, Collectanea, 187, ἐκδ. Δόμος, Ἀθήνα 2009