[…] Καὶ ὁ
διευθυντὴς τῆς φυλακῆς καὶ οἱ φύλακες, μόλο ποὺ ποτὲ δὲν
ἤξεραν καὶ δὲν
καταλάβαιναν ποιὰ εἶναι τὰ δόγματα τῆς
πίστης αὐτῆς καὶ
τὶ σημαίνουν ὅλα
ὅσα γίνονται στὴν ἐκκλησία πίστευαν πὼς
ἔτσι κι ἀλλιῶς πρέπει νὰ πιστεύουν σ’ αὐτὴ τὴ
θρησκεία, γιατὶ οἱ
προϊστάμενοί τους καὶ
ὁ ἴδιος ὁ
τσάρος πιστεύουν σ’ αὐτή. Πέρα
ἀπ’ αὐτό, ἂν καὶ ἀόριστα, (μὲ κανένα τρόπο δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ἐξηγήσουν πῶς
γίνεται αὐτὸ) ἔβλεπαν πὼς ἡ πίστη αὐτὴ δικαίωνε τὸ σκληρό τους ἐπάγγελμα. Χωρὶς
αὐτὴ θὰ τοὺς ἦταν ὄχι μόνο δύσκολο, ἀλλὰ σίγουρα καὶ ἀδύνατο νὰ χρησιμοποιοῦν
ὅλες τους τὶς δυνάμεις γιὰ νὰ ταλαιπωροῦν ἀνθρώπους, ὅπως τὸ ἔκαναν καλὴ ὥρα μὲ
ἥσυχη τὴ συνείδησή τους. […]
(Λ. Τολστόι, Ἀνάσταση,
μτφρ. Ἀντρέας Σαραντόπουλος, ἐκδ. Ζαχαρόπουλος, 1990)
Δεν το κατάλαβα το πνεύμα του αποσπασματος
ΑπάντησηΔιαγραφή