Ὁ ἄνθρωπος
δηλαδή, ἀφοῦ ἀπώλεσε τὴν μετὰ τοῦ Θεοῦ κοινωνίαν, ᾐσθάνθη φόβον καὶ ἐστράφη εἰς
τὸν διὰ τῆς κατακτήσεως τῆς ὕλης ἀνθρωποθεϊσμόν, ὅστις τὸν ὡδήγησεν εἰς τὴν ὑλολατρίαν.
Εἰς τοιοῦτον δὲ σημεῖον πλεονεξίας ὡδήγησε τὸν ἄνθρωπον ἡ ἐκ τῆς ἁμαρτίας
προελθοῦσα ἀσθένεια τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ὥστε νὰ μὴ διστάζῃ νὰ ἐπιχειρῇ καὶ αὐτὴν
τὴν ἁρπαγὴν καὶ καταδυνάστευσιν τῶν χηρῶν καὶ ὀρφανῶν, τὴν καταπίεσιν τῶν ἀσθενεστέρων
τάξεων, τὴν ἐκμετάλλευσιν, τὴν ἀδικίαν καὶ τὴν παράνομον κατακράτησιν τῶν ἀγαθῶν
τῶν ἐργατῶν. […] Κατὰ μείζονα λόγον
ἡ ληστεία, ἡ ἐκ τοῦ ἐμπορίου αἰσχροκέρδεια, ὡς καὶ ὁ σχηματισμὸς ἰδιοκτησίας ἐκ
τῆς κατακρατήσεως τοῦ μισθοῦ τῶν ἐργατῶν ἢ ὑπηρετῶν ἀποδοκιμάζονται ἀπολύτως ὑπὸ
τῆς Ἐκκλησίας τῶν πρώτων αἰώνων.
Ἀρχιμ. Νεκταρίου
Χατζημιχάλη, Αἱ περὶ ἰδιοκτησίας ἀπόψεις ἐν
τῇ Ἐκλησίᾳ κατὰ τοὺς πρώτους τρεῖς αἰῶνας, Πατριαρχικὸν Ἵδρυμα Πατερικῶν
Μελετῶν, Θεσσαλονίλκη 1972
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου