ὁ ἀποφατικὸς θεολόγος Νίτσε

 

    Ὁ Χάιντεγκερ θὰ φτάσει νὰ πεῖ ὅτι ὁ Νίτσε δὲν ἔχει τίποτα κοινὸ μὲ τοὺς πραγματικοὺς ἄθεους· αὐτὸ τεκμηριώνεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐνίοτε στηλιτεύει τοὺς ἄθεους, ποὺ κατ’ αὐτὸν εἶναι οἱ ὑποστηριχτὲς ἑνὸς «ἠθικοῦ Θεοῦ». Κηρύσσοντας τὸν θάνατο τοῦ Θεοῦ ὁ Νίτσε δὲν κάνει ἄλλο ἀπὸ «ἕνα εἶδος ἀποφατικῆς Θεολογίας».

[…] ὁ Χάιντεγκερ ἰσχυρίζεται ὅτι τόσο οἱ ἀρχαῖοι ὅσο καὶ οἱ μεταγενέστεροι φιλόσοφοι ἀσχολήθηκαν μὲ τὰ ὄντα καὶ ὄχι μὲ τὸ ἴδιο τὸ Εἶναι, κι αὐτὴ ἡ παράλειψη ἦταν ἕνας «φόνος τοῦ Θεοῦ» πολὺ πιὸ ριζικὸς ἀπὸ αὐτὸν ποὺ πέτυχε ἡ Ἐκκλησία μερικοὺς αἰῶνες ἀργότερα.

 

Γιάννη Τζαβάρα, Ἡ ἀπαξίωση τῶν ἀξιῶν, έκδ. Ἴνδικτος 2005