
Καὶ ἐγὼ
Ἕλληνας εἶμαι καὶ ἀγαπῶ τὴν πατρίδα μου. Προσοχὴ ὅμως. Ἂς μὴν ὁδηγοῦμε τὰ
πράγματα σ’ ἕναν ἄλλου εἴδους ρατσισμὸ μέσα στὴν Ἐκκλησία, λέγοντας, «Ἐμεῖς οἱ
Ἕλληνες εἴμεθα καλλίτεροι ἀπὸ σᾶς ποὺ εἶσθε Σλάβοι, ποὺ εἶσθε Γάλλοι, ποὺ εἶσθε
Κινέζοι». Ἐνώπιον τοῦ Κυρίου εἴμεθα ὅλοι ἴσοι. Ἀντὶ καυχήσεως, ἂς κοιτᾶμε νὰ
γινώμεθα ἄξιοι αὐτῆς τῆς μεγάλης ὑποχρεώσεως, τὴν ὁποία ἔχουμε πρὸς τὴν
κληρονομία τῶν Πατέρων μας. Ἂς μὴ ὁμοιάσουμε στοὺς Ἰουδαίους, οἱ ὁποῖοι δὲν
ἔκαναν ὅ,τι ἔκανε ὁ Ἀβραάμ, ἀλλὰ ἐκαυχῶντο, ὅτι ἦσαν τέκνα τοῦ Ἀβραάμ. Ἂς μὴ
βλέπουμε μόνο ὅσα συμφέρουν σ’ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες.
[…] Λοιπόν, ἂς
μὴ μᾶς καταλαμβάνη σωβινισμός. Ἂς μὴ μᾶς κατατρώγη τὸ ἐθνικιστικὸ σαράκι. Καὶ
μάλιστα ἐμᾶς, τοὺς σημερινοὺς Ἕλληνες, ποὺ ζοῦμε τὸν Χριστιανισμὸ ἀδαπάνως ἐν
σχέσει μὲ ἄλλους Χριστιανοὺς ἀδελφούς μας.
ἀρχιμ.
Ἐπιφάνιου Θεοδωρόπουλου, Χριστῷ τῷ Θεῷ
παραθώμεθα, ἔκδ. Ἱ. Ἡσυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζῆνος 2003
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου