Αὐτὸς ποὺ εἶναι τέλειος στὴν ἀγάπη καὶ ἔφθασε σὲ πλήρη ἀπάθεια δὲν γνωρίζει τὴ διαφορὰ μεταξὺ τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ τοῦ ξένου ἢ μεταξὺ τῆς δικῆς του ὕπαρξης καὶ τῆς ξένης, μεταξὺ τοῦ πιστοῦ καὶ τοῦ ἄπιστου, μεταξὺ τοῦ δούλου καὶ τοῦ ἐλεύθερου ἢ γενικὰ μεταξὺ τοῦ ἄνδρα καὶ τῆς γυναίκας, ἀλλὰ ἀφοῦ ἔγινε ἀνώτερος τῆς τυραννικῆς ἐξουσίας τῶν παθῶν καὶ ἀποβλέπει στὴ μία φύση τῶν ἀνθρώπων, ὅλους τοὺς βλέπει ἴσους καὶ πρὸς ὅλους φέρεται μὲ τὸν ἴδιο τρόπο. Διότι γι’ αὐτὸν «δὲν ὑπάρχει Ἕλληνας καὶ Ἰουδαῖος, οὔτε ἄνδρας καὶ γυναῖκα, οὔτε δοῦλος καὶ ἐλεύθερος, ἀλλὰ ὅλα καὶ σὲ ὅλους εἶναι ὁ Χριστός».
ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, Κεφάλαια περὶ ἀγάπης - ἑκατοντὰς δευτέρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου