 |
| Στέλιος Φαϊτάκης |
Ὅταν ταυτιστεῖ μέσα σου τὸ εἶναι μὲ τὸ μὴ
εἶναι, ἐλευθερώνεσαι ἀπὸ τὴ φυλακὴ τῆς ὑπάρξεως καὶ ὁδεύεις στὴν ἐλευθερία τοῦ ὑπὲρ εἶναι. […] Κινεῖσαι ἐλεύθερα στὴν εὐρυχωρία
τῆς ἀνυπαρξίας, ἀναπτυσσόμενος μέσα στὴν καινὴ πολιτεία τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. […]
Τελικὰ σὲ ἐνθουσιάζουν οἱ ἀνύπαρκτοι, ὡς πανελεύθεροι καὶ μεγάλοι ποὺ δὲν ἔχουν
καμμιὰ ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό τους. […] Αὐτοὶ εἶναι οἱ μηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα
κατέχοντες (Β´ Κορ. 6, 10). Εἶναι οἱ μὴ ὄντες. […] Θεώρησαν τὸν ἑαυτό τους καὶ
θεωρήθηκαν ἀπὸ τοὺς ἄλλους ὡς μὴ ὄντες. Καὶ στὴν ἡσυχία τῆς ἀνυπαρξίας (δηλαδὴ
στὴν εὐρυχωρία τῆς ὄντως ὑπάρξεως) ἦλθε ὁ ὑπὲρ Ὢν καὶ τοὺς γέμισε τὴν ψυχὴ μὲ τὴν
εὐλογία τῆς παρουσίας Του.
[…] Τὸ ξεπέρασμα πάντων ποὺ φέρνει στὸ φῶς
τῆς ἐλευθερίας εἶναι δῶρο ποὺ ἀπολαμβάνουν κάποιοι ταπεινοὶ καὶ μὴ ὄντες, γιατὶ ἀπέκτησαν διὰ τῆς
χάριτος τὴ δυνατότητα νὰ περνοῦν ἀπαρατήρητοι ὡς ἄνθρωποι μὴ ἐλθόντες εἰς τὸ εἶναι.
Ἀρχιμ.
Βασιλείου [Γοντικάκη], Ἀποτυπώματα, Ἱ.
Μ. Ἰβήρων, 2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου