λόγος προφητικὸς

 

Ὁ σεβασμὸς πρὸς τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὴ δεσποτεία ἀπρόσωπων θεσμῶν καὶ δυνάμεων. Ὁ τονισμὸς τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου ὑποχώρησε δίνοντας τὴν ἔμφαση στὴν ἀπόλυτη ἐλευθερία τῆς ἀγορᾶς. Ἔτσι, ἀπὸ κοινωνία ἐλεύθερων προσώπων φθάσαμε στὸ σημεῖο ὁλόκληροι λαοὶ νὰ γίνονται ὑποψήφιοι δοῦλοι ἀπρόσωπων ὁμάδων, ἀνωνύμων ἐμπόρων τοῦ χρήματος ποὺ ρυθμίζουν βασικὰ τὶς οἰκονομίες τῶν λαῶν. […] Στὴν ὁδυνηρὴ αὐτὴν οἰκονομικὴ κρίση, ἡ Ἐκλησία δὲν μπορεῖ νὰ μείνει ἁπλὸς θεατής. Εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ ἀρθρώσει μὲ σθένος λόγο προφητικό, πρὸς τρεῖς κατευθύνσεις:

1.      Σθεναρὴ κριτικὴ στὰ μέλη τῶν Ἐκκλησιῶν μας γιὰ τὴν ἀσυνεπῆ πρὸς τὶς ἀρχὲς τοῦ Εὐαγγελίου στάση. Γιὰ τή, μικρὴ ἢ μεγάλη, συμμετοχὴ στὴν ἀδικία καὶ τὴ διαφθορά.

2.      […] Ἡ νοοτροπία ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἀφέντης τῆς κτίσεως καὶ ἄρα δικαιοῦται νὰ καταχρᾶται τὸ φυσικὸ περιβάλλον, δὲν εἶναι, ἀπὸ Ὀρθόδοξης ἀπόψεως, ἁπλῶς λανθασμένη· εἶναι ἁμαρτία.

3.      […] Οἱ Ἐκκλησίες στὶς πλούσιες κοινωνίες δὲν δικαιοῦνται νὰ σιωποῦν -κάποτε καὶ νὰ συμπλέουν- καὶ νὰ ἀφήνουν νὰ δεσπόζουν ὑπεροπτικὲς φωνὲς ποὺ νὰ προσβάλλουν τοὺς εὑρισκομένους σὲ δοκιμασία λαούς.

 

Ἀναστασίου, ἀρχιεπ. Τιράνων, Δυρραχίου καὶ πάσης Ἀλβανίας, Ἐγρήγορση, ἐκδ. Ἐν πλῷ