φορώντας τὴ δικαιοσύνη

 

Δὲν ἔφαγες τὸ ψωμί σου μόνος ἀλλὰ μὲ ἀφθονία μετέδωσες ἀπὸ αὐτὸ στὰ ὀρφανὰ καὶ τὰ φρόντισες ἀπὸ μικρὰ ὡς πατέρας καὶ ἀπὸ τὴ βρεφικὴ ἡλικία τους τὰ ὁδήγησες στὴ δικαιοσύνη. Δὲν προσπέρασες γυμνοὺς ποὺ πεθαίνουν χωρὶς νὰ τοὺς ντύσεις. Ὅλοι οἱ ἀδύναμοι σὲ εὐλόγησαν, γιατὶ τοὺς ὤμους τους ζέστανες μὲ τὸ μαλλὶ τῶν ἀμνῶν σου. Δὲν ἔθαψες τὸν πλοῦτο σου στὸ χῶμα γιὰ τὴν ἀτομική σου ἀπόλαυση, ἀλλὰ τὸν ἔστειλες στὸν οὐρανὸ ὡς προάγγελο γιὰ νὰ ἑτοιμάσει τὴν ψυχή σου. Δὲν ἐξαπατήθηκες ὥστε νὰ προσκολληθεῖ ἡ καρδιά σου ἀπὸ τὸν πλοῦτο ποὺ φθείρεται καὶ παρέρχεται. […] Δὲν ἅπλωσες τὰ χέρια σου σὲ δῶρα ἄδικα, ἔσωσες τὸν φτωχὸ ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ ἐκμεταλλευτῆ του καὶ ἔκλαψες γιὰ κάθε ἀδύνατο καὶ στέναξες βλέποντας ἄνθρωπο ἐνδεῆ. Βοήθησες ὀρφανὰ ποὺ δὲν εἶχαν βοηθό, στόματα χηρῶν σὲ εὐλόγησαν. Ἐνδύθηκες τὴ δικαιοσύνη καὶ φόρεσες τὴ δίκαιη κρίση σὰν ροῦχο. Ἔγινες τὸ μάτι τῶν τυφλῶν, τὸ πόδι τῶν χωλῶν καὶ ὁ πατέρας τῶν ἀδυνάτων. Συνέτριψες τὶς μυλόπετρες τῶν αδίκων καὶ ἀπέσπασες μέσα ἀπὸ τὰ δόντια τους ὅ,τι εἶχαν ἁρπάξει. Καὶ γιὰ νὰ μιλήσω μὲ συντομία, διατρέφεις πεινασμένους, ξεδιψᾶς διψασμένους, φιλοξενεῖς ξένους καὶ γυμνοὺς ντύνεις καὶ ἀσθενεῖς ἐπισκέπτεσαι καὶ στὶς φυλακὲς ὑπηρετεῖς καί, καλύτερα, μὲ ὅλα αὐτὰ τὸν Θεὸ εὐαρεστεῖς χάριν τοῦ ὁποίου ἔκρινες προτιμότερο νὰ ἐπαρκεῖς σὲ ὅλα αὐτά.

                                                                      ἁγ. Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Ἐπιστολὴ πρὸς Γεώργιον Α´