«Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶχε δίκιο»

 

    […] δὲν εἶπε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς στοὺς μαθητές του: «Μὴν μαζεψεις γιὰ τὸν ἑαυτό σου θησαυροὺς πάνω στὴ γῆ, γιατὶ ἐκεῖ ποὺ εἶναι ὁ θησαυρός σου ἐκεῖ θὰ εἶναι πάντα καὶ ἡ καρδιά σου» καὶ «Εὐκολότερο εἶναι νὰ περάσει ἀπὸ τὸ μάτι μιᾶς βελόνας ἕνα χοντρὸ σκοινὶ παρὰ νὰ μπεῖ στὸ βασίλειο τοῦ Θεοῦ ἕνας πλούσιος»; (Μπορῶ πολὺ καλὰ νὰ φανταστῶ τὴν ἔκφραση στὶς φάτσες τῶν εὐσεβῶν μας καὶ πλούσιων ἀστῶν προτεσταντῶν τῆς Ἀγγλίας, τῆς Ἀμερικῆς, τῆς Γερμανίας καὶ Ἑλβετίας, ὅταν διαβάζουν αὐτὲς τὶς φράσεις τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ εἶναι τόσο κατηγορηματικὲς καὶ δυσάρεστες γι’ αὐτούς).

Ἡ παραγωγὴ τοῦ πλούτου εἶναι κατ’ ἀνάγκην κοινωνικὴ πράξη καὶ ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν προσωπικὴ σωτηρία. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶχε δίκιο: ἡ ἐπιθυμία γιὰ ὑλικὰ πλούτη καὶ ἡ σωτηρία τῆς ἀθάνατης ψυχῆς εἶναι ἀπόλυτα ἀσυμβίβαστες, καὶ ἂν κανεὶς πιστεύει στὴν ἀθανασία τῆς ψυχῆς, δὲν εἶναι καλύτερο νὰ ἀποποιηθεῖ τὴν ἄνεση καὶ τὴν πολυτέλεια ποὺ τοῦ παρέχει ἡ κοινωνία καὶ νὰ ζεῖ μόνο μὲ ρίζες, ὅπως ἔκαναν οἱ ἅγιοι ἐρημῖτες, προσπαθώντας νὰ σώσουν τὶς ψυχές τους ἐσαεί, ἀπὸ τὸ νὰ ἀπωλέσει τὴν ψυχή του, ὡς τίμημα γιὰ μερικὰ χρόνια ὑλικῶν ἀπολαύσεων; Ὁ ὑπολογισμὸς αὐτὸς εἶναι τόσο ἁπλός, τόσο φανερὰ σωστός, ποὺ μᾶς ὑποχρεώνει νὰ σκεφτοῦμε ὅτι οἱ εὐσεβεῖς καὶ πλούσιοι ἀστοί, οἱ τραπεζῖτες, βιομήχανοι καὶ ἔμποροι, ποὺ κάνουν τόσο θαυμάσια δουλειὰ μὲ μέσα τόσο γνωστά, καὶ ποὺ συνεχίζουν νὰ ἐπαναλαμβάνουν τὶς ρήσεις τῶν Εὐαγγελίων, παραιτοῦνται ἀπὸ τὴν ἀθανασία τῆς ψυχῆς, ἀφήνοντάς την γενναιόδωρα στὸ προλεταριᾶτο, ἐνῶ οἱ ἴδιοι ταπεινὰ κρατοῦν γιὰ τὸν ἑαυτό τους αὐτὰ τὰ μίζερα ὑλικὰ ἀγαθὰ ποὺ μαζεύουν πάνω σ’ αὐτὴ τὴ γῆ.

 

Μιχαὴλ Μπακούνιν, Φιλοσοφία-Θρησκεία-Ἠθική, μτφρ. Ζήσης Σαρίκας, ἐκδ. Πανοπτικόν