ἡ διαύγεια τοῦ νιτσεϊκοῦ ἀντίχριστου

 

· Σὲ ὁλόκληρη τὴν ψυχολογία τοῦ «Εὐαγγελίου» λείπει ἡ ἔννοια τῆς ἐνοχῆς καὶ τῆς τιμωρίας· τὸ ἴδιο καὶ ἡ ἔννοια τῆς ἀνταμοιβῆς. Ἡ «ἁμαρτία», κάθε σχέση ἀπόστασης μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου ἐξαλεί
φεται - ἀκριβῶς αὐτὸ εἶναι οἱ «καλὲς εἰδήσεις». Δὲν δίνονται ὑποσχέσεις γιὰ τὴ μακαριότητα, αὐτὴ δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ ὅρους: εἶναι ἡ μοναδικὴ πραγματικότητα – τὰ ὑπόλοιπα εἶναι σημάδια γιὰ νὰ μιλοῦμε γι’ αὐτήν…

· Ἡ «βασιλεία τῶν οὐρανῶν» εἶναι μιὰ κατάσταση τῆς καρδιᾶς - ὄχι κάτι ποὺ ἔρχεται «πάνω ἀπὸ τὴ γῆ» ἢ «μετὰ τὸν θάνατο».

· ὁ αὐθεντικός, ὁ πρωταρχικὸς χριστιανισμὸς θὰ εἶναι δυνατὸς σὲ ὅλες τὶς ἐποχές… Ὄχι μιὰ πίστη, ἀλλὰ μιὰ πρακτική, προπαντὸς ἕνα «νά-μήν-κάνεις-πολλά», νὰ εἶσαι ἀλλιῶς…

· Ἡ ἠθικὴ εἶναι ὁ καλύτερος τρόπος γιὰ νὰ σέρνεις ἀπὸ τὴ μύτη τὴν ἀνθρωπότητα.

 

Φρίντριχ Νίτσε, Ὁ Ἀντίχριστος, μτφρ. Ζήσης Σαρίκας, ἐκδ. Πανοπτικὸν