 |
| Σωτηρία Ἀλεβίζου |
Ὁ μηδενισμὸς
στὸν Nietzsche δὲν συνδέεται
μὲ καμιὰ μορφὴ ἀθεϊσμοῦ. Δηλώνει τὴν ὁριστικὴ ἐγκατάλειψη ἀξιῶν ποὺ εἶχαν ὁριοθετήσει
τὴν φιλοσοφία καὶ τὴν ἠθικὴ ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Πλάτωνος. […] Ὅσοι κινοῦνται στὸν
ὁριζόντιο χῶρο τῆς ἐμπειρίας καὶ δὲν μποροῦν νὰ ξεφύγουν ἀπὸ αὐτὸν διαβλέπουν μέσα
ἐκεῖ τὴν ἔκφραση ἑνὸς «χυδαίου ἀθεϊσμοῦ». Δὲν εἶναι δήλωση ἀθεϊσμοῦ ὁ Λόγος τοῦ
Nietzsche. Εἶναι
συνειδητοποίηση τοῦ πεπρωμένου τῆς Δύσης. […]
Κατηγορηματικὰ ἀπομακρύνει ὁ Heidegger κάθε παρερμηνεία γύρω ἀπὸ τὸν «ἀθεϊσμὸ» τοῦ Nietzsche. Εἶναι καιρός, θὰ πεῖ, νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τοὺς ἐπιπόλαιους ἐκείνους «ἄθεους» ποὺ ζητοῦν πειραματικὴ ἀπόδειξη γιὰ τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ ὅπως πειραματίζονται στὰ ἐργαστήρια τῆς φυσικῆς καὶ τῆς χημείας. Ὁ «ἀθεϊσμὸς» τοῦ Nietzsche εἶναι ἰδιόρρυθμος. Ξεπηδάει ἀπὸ βαθὺ θρησκευτικὸ αἴσθημα.
Τερέζα-Πεντζοπούλου
Βαλαλᾶ, Heidegger - Ὁ φιλόσοφος τοῦ λόγου καὶ τῆς
σιωπῆς, ἐκδ. Βάνιας, 2001
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου