ἡ ἀβέβαιη ἀνοησία τῆς λογικῆς ἀπόδειξης

 

   Πόσος φιλόπονος ζῆλος, πόση θυσία χρόνου, επιμέλειας, γραφικοῦ ὑλικοῦ στὴν προσπάθεια τῶν σημερινῶν φιλοσόφων γιὰ νὰ πετύχουν μιὰ ἄρτια ἀπόδειξη τῆς ὕπαρξης τοῦ Θεοῦ! Ἀλλὰ στὸν ἴδιο βαθμὸ ποὺ αὐξάνεται ἡ τελειότητα τῆς ἀπόδειξης, ἡ βεβαιότητα φαίνεται νὰ λιγοστεύῃ. […]

(ὑποσημ.) Ὑπάρχει μιὰ σαφέστερη διήγηση γιὰ ἕναν ἄλλο σχολαστικό, τὸν Simon Tornacensis, ποὺ πίστευε πὼς ὁ Θεὸς θἄπρεπε νὰ τοῦ χρωστάῃ εὐγνωμοσύνη μιὰ κι εἶχε ἀποδείξει τὴν ἑνότητα τῆς Ἁγίας Τριάδας· γιατὶ ἂν ἤθελε, τότε… «ἂν στ’ ἀλήθεια ἀπὸ κακία κι’ ἀντίδραση ἤθελα, θὰ μποροῦσα νὰ ἀκυρώσω τὴν ἀπόδειξη καὶ νὰ τὴν ἀναιρέσω μὲ πιὸ ἰσχυρὲς ἀποδείξεις».

 

Σόρεν Κίρκεγκαρντ, Ἡ ἔννοια τῆς ἀγωνίας, μτφρ. Γιάννης Τζαβάρας, ἐκδ. Δωδώνη, Ἀθήνα ²2013